Επιμνημόσυνη δέηση στην Σπηλιά Κυπαρισσίας για τα 7 αδικοχαμένα παιδιά που σκοτώθηκαν από γερμανική νάρκη στις 2 Μαρτίου 1941
Το σκηνικό συνέβη τα χρόνια του πολέμου, το ΄40 στο χωριό Σπηλιά. Έναν τόπο μαγεμένο από την ομορφιά της φύσης αλλά σημαδεμένο από τις πληγές ενός πρόσφατου πολέμου. Στο κατώφλι της ειρήνης, εφτά παιδιά, με την αθωότητα και την περιέργεια που χαρακτηρίζει την ηλικία τους, βρίσκουν μια ξεχασμένη νάρκη στην παραλία. Αγνοώντας τον κίνδυνο, τη φέρνουν πιο κοντά στο χωριό τους, οδηγούμενα από την περιέργεια και τη δίψα για περιπέτεια. Η απόφασή τους να εξερευνήσουν το αντικείμενο αυτό τους οδηγεί σε μια τραγική κατάληξη.
Η στιγμή που η νάρκη εξερράγη, ένας ολόκληρος κόσμος κατέρρευσε. Ένας κόσμος από όνειρα, από παιδικές φωνές, από μέλλοντα που δεν θα έρθουν ποτέ.
Η τραγωδία αυτή θύμισε σε όλους τη σκληρότητα του πολέμου και το πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη δυστυχία.
Όμως, από τις στάχτες της καταστροφής, οι κάτοικοι του αγαπημένου μας χωριού, βρήκαν τη δύναμη να ξαναστήσουν τα όνειρά τους, να αναζητήσουν την ειρήνη και να οικοδομήσουν μια νέα ελπίδα.
Οι επόμενες γενιές, βαθιά πληγωμένες, δεν ξέχασαν. Αποφασίζουν να χτίσουν ένα μνημείο προς τιμήν των παιδιών, όχι μόνο ως ένα σύμβολο της απώλειάς τους αλλά και ως ένα μήνυμα ειρήνης και ελπίδας για το μέλλον. Αυτό το μνημείο γίνεται ένας τόπος συνάντησης, όπου οι άνθρωποι μπορούν να θυμούνται, να πενθούν, αλλά και να ελπίζουν.
Την περασμένη Κυριακή τίμησαν με ομιλίες και κατάθεση στεφάνων την μνήμη τους, με τη υπόσχεση να είναι μια ιστορία διδαχής στα σχολεία της περιοχής, με σκοπό να εμφυσήσει στις νεότερες γενιές τις αξίες της φιλίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Συγχαρητήρια σε όλους με πρώτο τον νέο κοινοτάρχη Κανέλλο Κανελλόπουλο, τον Αρχιμανδρίτη πατέρα Νεκτάριο Τσιμέκη, τον Κώστα Πολίτη, τον εκπρόσωπο του Συλλόγου της Αθήνας Τάκη Κυριακού, και όλους τους κατοίκους και φορείς του χωριού μας που ΤΙΜΗΣΑΝ την σεμνή εκδήλωση…
Σωτήρης Πουλόπουλος
