Σήμερα, Κυριακή 16 Μαΐου, η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την Κυριακή των Μυροφόρων. Δηλαδή γιορτάζει η Μυροφόρα.
Ακόμα, τιμάται η μνήμη των Οσίων Θεοδώρου του ηγιασμένου, Νικολάου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Γεωργίου αρχιεπισκόπου Μυτιλήνης του ομολογητού και Νεαδίου επισκόπου, του Ιερομάρτυρος Θεοδώρου, των Ιερομαρτύρων Αύδα και Αυδιησού των επισκόπων και των συν αυτοίς 38 μαρτύρων (16 Πρεσβυτέρων, 9 Διακόνων, 6 Μοναχών και 7 Παρθένων), του Αλεξάνδρου πατριάρχου Ιεροσολύμων και μάρτυρος, των Μαρτύρων Παπυλίνου, Βαχθσιόου ή Βαχθισόη, Ισαακίου, Συμεώνος, Φήλικος και Γενναδίου, των Οσιομαρτύρων Βουκασίνου και Πέτρου του εν Βλαχερναίς, των Επισκόπων Περεγρίνου Τέρνι και Περεγρίνου Ωξέρρης, του Ονωράτου Επισκόπου, των Αγίων Αββάδων Μαρτύρων, μοναχών της Μονής Αγίου Σάββα, του Νεομάρτυρος Νικολάου του εκ Μετσόβου, της Ευφημίας εκ Νεωρίου, του Οσίου Εφραίμ εκ Περεκόμης Νοβογοροδίας του Ρώσου, του Καραντοκίου πρίγκιπα, των Οσίων Δομνόλου, Φιδωλού, Βρενδανού, Καραντοκίου, Κασσιανού και Λαυρεντίου και του Μακαρίου του Νοταρά.
Των Αγίων Μυροφόρων γυναικών, έτι δε Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας και του νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου
Εορτάζει 14 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα. Μυροφόρες είναι οι γυναίκες που ακολουθούσαν το Κύριο μαζί με τη Μητέρα του, έμειναν μαζί της κατά την ώρα του σωτηριώδους πάθους και φρόντισαν να αλείψουν με μύρα το σώμα του Κυρίου. Όταν δηλαδή ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος ζήτησαν κι’ έλαβαν από το Πιλάτο το δεσποτικό σώμα, το κατέβασαν από το σταυρό, το περιέβαλαν σε σινδόνια μαζί με εκλεκτά αρώματα, το τοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι’ έβαλαν μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του μνημείου, παρευρίσκονταν θεωρώντας κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία που καθόταν απέναντι του τάφου. Άλλη Μαρία εννοούσε οπωσδήποτε τη Θεομήτορα. Δεν παρευρισκόταν μόνο αυτές, αλλά και πολλές άλλες γυναίκες όπως αναφέρει και ο Λουκάς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο ηγιασμένος
Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον Ιερό πόθο του Θεοί δώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. “Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο, όμως, πού διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στο Θεόδωρο, ήταν οι πολλές του γνώσεις στα Ιερά γράμματα. Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών Πατέρων. ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν “δυνατός εν ταις γραφαίς”1, δηλαδή, δυνατός ατή γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού. Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Ή Ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα. Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, “ταις έντολάς αυτού μελέτα δια παντός. Και ή επιθυμία της σοφίας σου δοθήσεταί σοι”2. Δηλαδή, τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και ή σοφία πού επιθυμείς, θα σου δοθεί. Το Μάϊο του 360 πέθανε, και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.
