Πρεμιέρα απόψε για το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Φέτος το κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει οκτώ ξένες και τέσσερις ελληνικές ομάδες σύγχρονου χορού, ένα σεμινάριο, τέσσερα εργαστήρια, δύο masterclass και έξι ανοικτές παράλληλες διοργανώσεις, σε είκοσι τέσσερις εκδηλώσεις. Ακολουθεί αναλυτικά το πρόγραμμα της Παρασκευής-Πρεμιέρας του Φεστιβάλ:
Παρασκευή 14 7. 2017 και Σάββατο 15, στις 22:00
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΜΕΓΑΡΟΥ ΧΟΡΟΥ
ΕΘΝΙΚΟ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ – ΜΠΑΛΕΤΟ ΤΗΣ ΛOΡΑΙΝΝΗΣ
Διεύθυνση PETTER JACOBSSON
Rose-variation
MATHILDE MONNIER
Διάλειμμα
Opal Loop / Cloud Installation #72503
TRISHA BROWN
Παύση
Sounddance
MERCE CUNNINGHAM
Rose-variation
Χορογραφία Mathilde Monnier
Σκηνικά Annie Tolleter
Φωτισμοί Eric Wurtz
Κοστούμια Mathilde Possoz
Βοηθός χορογράφου Cédric Andrieux
Υπεύθυνος δοκιμών Thomas Caley
Τη Σονάτα για πιάνο σε ρε ελάσσονα αρ. 17 του Μπετόβεν
ερμηνεύει ο Tanguy de Williencourt
Με 24 χορευτές
Δημιουργήθηκε το 2001 για το Βασιλικό Μπαλέτο της Σουηδίας.
Αναδημιουργήθηκε το 2014 για το Μπαλέτο της Λορραίνης.
Πρώτη παρουσίαση: 22 Μαΐου 2014, Εθνική Όπερα της Λορραίνης.
Το έργο Rose δημιουργήθηκε το 2001 για το Βασιλικό Μπαλέτο της Σουηδίας. Όλα είναι ντυμένα στα ροζ: η σκηνή, τα σκηνικά αντικείμενα, οι χορευτές. Η αναδημιουργία του, το Rose-variation, αποδομεί το λεξιλόγιο του κλασικού μπαλέτου, καθώς επανεξετάζει και παραλλάσσει τα γνωστά βήματα της κλασικής χορογραφίας, διαμορφώνοντας νέες κινήσεις. Τη δομή του έργου υποστηρίζει η μουσική, που παίζεται επί σκηνής σε ροζ πιάνο από έναν ντυμένο στα ροζ πιανίστα, σε άμεση επαφή με τους χορευτές.
Η Σονάτα για πιάνο αρ. 17 του Μπετόβεν συνοδεύει την άψογη τεχνική των χορευτών και μοιράζεται μαζί τους το πνεύμα της μουσικής σύνθεσης. Το Rose ερευνά την ποιητικότητα του μπαλετικού λεξιλογίου, την οποία επαναπροσεγγίζουν οι χαρισματικοί σύγχρονοι χορευτές του Μπαλέτου της Λορραίνης.
Mathilde Monnier Η Ματίλντ Μοννιέ, εξέχουσα προσωπικότητα της γαλλικής και διεθνούς σκηνής, εκπλήσσει με κάθε νέο της έργο και ανανεώνει συνεχώς την τέχνη του χορού. Από το 1994, που τέθηκε επικεφαλής του Χορογραφικού Κέντρου του Μονπελλιέ Λανγκεντόκ-Ρουσιγιόν. Τον Νοέμβριο του 2013 έγινε γενική διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Χορού (CND) του Παντέν.
Opal Loop / Cloud Installation #72503
Χορογραφία Trisha Brown
Διδασκαλία χορογραφίας Leah Morrison & Laurel Jenkins Tentindo
Οπτικό περιβάλλον Fujiko Nakaya
Αναβίωση σκηνογραφίας John Torres
Hχητικό περιβάλλον: ήχος νερού μέσα από ακροφύσια υψηλής πίεσης
Κοστούμια Judith Shea
Φωτισμοί Beverly Emmons
Υπεύθυνος δοκιμών Thomas Caley
Με 4 χορευτές
Πρεμιέρα: 10 Ιουνίου 1980, 55 Crosby Street – Νέα Υόρκη.
Πρώτη παρουσίαση από το Μπαλέτο της Λoρραίνης, 12 Νοεμβρίου 2015 στην Εθνική Όπερα της Λορραίνης.
Στην εγκατάσταση Opal Loop / Cloud Installation #72503 (1980) η Τρίσα Μπράουν εκκινεί από την ιδέα μιας αέναης χορευτικής φράσης, η οποία μέσω της κίνησης looping επιστρέφει στο κέντρο του χώρου. Μια ρευστή αλληλουχία κινήσεων, που δύσκολα διακρίνεται μέσα στη διαρκώς μεταβαλλόμενη «γλυπτή ομίχλη» της Φουτζίκο Νακάγια, καθιστά το έργο ένα ποιητικό σχόλιο της Μπράουν πάνω στον εφήμερο χαρακτήρα της χορευτικής τέχνης. SUSAN ROSENBERG υπότροφος της χορευτικής ομάδας Trisha Brown
Trisha Brown Καλλιτεχνική διευθύντρια, ιδρύτρια της ομάδας χορού Τρίσα Μπράουν και χορογράφος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αμπερντήν της Ουάσινγκτον. Αφού αποφοίτησε από το Ώκλαντ, μελέτησε χορό με την Άννα Χάλπριν και δίδαξε στο Κολέγιο Ρηντ του Πόρτλαντ. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη το 1961. Μέσα από τη χοροθεατρική κολεκτίβα Τζάντσον εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε εμβληματική μορφή του μεταμοντέρνου χορού, καθώς η διερευνητική της ματιά στην κίνηση ανίχνευε το διαφορετικό και αμφισβητούσε επικρατούσες αντιλήψεις περί παράστασης. Σε αυτό το «φυτώριο επαναστατικού χορού», η Μπράουν, μαζί με ομοϊδεάτες καλλιτέχνες, έσπρωξαν τη χορογραφία πέρα από τα όριά της, αλλάζοντας άρδην τη μορφή του σύγχρονου χορού.
Sounddance
Χορογραφία Merce Cunningham
Διδασκαλία χορογραφίας Thomas Caley & Meg Harper
Μουσική David Tudor, Untitled 1975/1994*
Σκηνικά, Κοστούμια, Φωτισμοί Mark Lancaster
Διδασκαλία χορογραφίας Thomas Caley & Meg Harper
Mε 10 χορευτές
Πρώτη παρουσίαση: 8 Μαρτίου 1975 Ντητρόιτ, Μίσιγκαν, από το θίασο Merce Cunningham Dance Company. Εντάχθηκε στο ρεπερτόριο της Εθνικής Όπερας της Λορραίνης στις 14 Μαρτίου 2014.
Merce Cunningham, Sounddance (1975) © Merce Cunningham Trust.
*Η πρωτότυπη μουσική του έργου ήταν το Toneburst του Ντέιβιντ Τιούντορ. Στην αναβίωση του έργου, το 1994, ο Τιούντορ ξαναδούλεψε τη μουσική και ονόμασε τη νέα παρτιτούρα Untitled 1975/1994.
Στο Sounddance η σκηνή χωρίζεται (κατά πλάτος) στη μέση από τις πλούσιες πτυχώσεις ενός χρυσού παραπετάσματος, με την υπογραφή του Μαρκ Λάνκαστερ. Έτσι διασπασμένος (ή συμπυκνωμένος), ο χώρος αναδεικνύει την πυκνή και φρενήρη χορογραφία που μοιάζει με μικροσκοπικό χορευτικό σύμπαν, ιδωμένο σαν μέσα από μικροσκόπιο. Οι χορευτές μοιάζει να σπρώχνονται στη σκηνή από το παραπέτασμα, και στο τέλος βγαίνουν λες και το παραπέτασμα τους ρουφάει, λες και παρασύρονται από μια αεροδυναμική σήραγγα.
Merce Cunningham Γεννήθηκε στη Σεντράλια της Ουάσιγκτον στις 16 Απριλίου 1919. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας του, χορογράφησε πάνω από εκατόν πενήντα έργα και οκτακόσιες εκδηλώσεις. Παρέμεινε πειραματιστής και καινοτόμος, και από τους πρώτους που χρησιμοποίησε τις νέες τεχνολογίες στη χορογραφική τέχνη. Χορογραφούσε και δίδασκε σχεδόν μέχρι το θάνατό του, στις 26 Ιουλίου 2009. Πολυβραβευμένος, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους συγχρόνους του.
Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο – Μπαλέτο της Λoρραίνης
Από τις σημαντικότερες χορευτικές ομάδες στην Ευρώπη. Παρουσιάζουν σύγχρονες δημιουργίες και ταυτόχρονα ένα ευρύ και πλούσιο ρεπερτόριο από όλο το φάσμα του σύγχρονου χορού, με έργα καταξιωμένων χορογράφων.
Το CCN λειτουργεί ως κέντρο τέχνης και πολυχώρος έρευνας, πειραματισμού και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι μια πλατφόρμα ανοικτή, που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες και να στεγάσει το όραμα νέων δημιουργών του σύγχρονου χορού. Σε αυτές τις αναζητήσεις σημαντική είναι η παρουσία του Thomas Caley, χορογράφου και συντονιστή έρευνας.
