Ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με την ίδρυση και τη λειτουργία του πρώτου θεατρικού σχήματος στην πόλη, και μιλάμε για το Μεσσηνιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο, που φέτος συμπλήρωσε 40 χρόνια δραστηριοποίησης, είναι ο Θεόδωρος Σινάνης.
Το ιστορικό στέλεχος του Μεσσηνιακού θεάτρου, κατάφερε να μείνει για 35 χρόνια πρόεδρος του θεατρικού σχήματος και τώρα στα 89 του χρόνια, όχι μόνο δεν λέει να αποστασιοποιηθεί, αλλά είναι ένα ενεργό μέλος που βρίσκεται στις πρόβες, στις παραστάσεις και όπου αλλού τους ζητηθεί.
Ο νυν πρόεδρος του θεάτρου Γιώργος Παντελόπουλος, ως ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπό του αλλά και στην προσφορά του, πάντα του δίνει τον λόγο στις παρουσιάσεις, για να πει τις σκέψεις, τις επιθυμίες αλλά και τις ευχές του.
Αυτό συνέβη και στην επίσημη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του επετειακού έργου που ανέβασε το ΜΕΘ με εξαιρετική επιτυχία στο αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας τη "Λωξάντρα", όπου ο Θεόδωρος Σινάνης "άνοιξε την ψυχή του" και μίλησε για αυτά τα 40 χρόνια με ιδιαίτερη συγκίνηση.
Το μυστικό της επιτυχίας τόνισε για να μακροημερεύσει ένα θεατρικό σχήμα είναι "η σύμπνοια, η συνεργασία και η ανιδιοτελής προσφορά" και αν γίνει πράξη αυτά που είπε ο ιστορικός πρόεδρος, τότε το ΜΕΘ θα γιορτάζει για πολλές ακόμα δεκαετίες!
O ίδιος ο Θόδωρος Σινάνης, βρίσκεται 3 ημέρες την εβδομάδα στο μποστάνι του και το χωραφάκι του με τις 400 ελιές στη Πύλο, σε ένα λιτό αγροτόσπιτο και κάθεται κι αναπολεί .
Κατά την διάρκεια της δεύτερης παράστασης στο Κάστρο της Λωξάντρας, στις 7 Ιουλίου, είδε το ολόγιομο φεγγάρι, άκουσε το γνώριμο ρολόι της Υπαπαντής μας, πήρε ένα "παλιόχαρτο" -όπως μας είπε - κι έγραψε το παρακάτω κείμενο:
Σαράντα χρόνια ΜΕΘ, χιλιάδες παραστάσεις, αμέτρητες ώρες δουλειάς, φιλότιμες προσπάθειες, πόνος αλλά και χαρά.
Τέτοιες ώρες μας συντροφεύεις φεγγάρι μας πάνω στο πανέμορφο Κάστρο της πόλης μας, της Καλαμάτας μας…
Σύντροφος και σύμμαχος, φεγγάρι μας, στις πλατείες, στα γήπεδα, στα προαύλια των σχολείων, στα χωριά και στις πόλεις μας που στήναμε τη σκηνή μας και κουβαλούσαμε εκεί την αγάπη μας για το θέατρο.
Εκατοντάδες καλαματιανοί έχουν σμίξει τις αγωνίες τους, την ενέργειά τους, την αγάπη τους με ευθύνη πάνω στις σκηνές του ΜΕΘ.
Έτσι κι’ απόψε (Παρασκευή) στο Κάστρο μας το κοινό που γέμισε το χώρο για δεύτερη βραδιά απολαμβάνει τον κόπο, το μόχθο, τον ιδρώτα των ηθοποιών μας, των παιδιών του ΜΕΘ.
Το άρωμα της δροσιάς που εκπέμπουν αυτά τα παιδιά που είναι εθελοντές, που δεν πληρώνονται για ότι κάνουν. Στόχος τους είναι να γεμίσουν τις καρδιές τους και τις καρδιές των θεατών.
Τα παιδιά μας που για μήνες δούλεψαν στο χώρο μας, στο Πάρκο της πόλης μας, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας, του Περικλή Αλμπάνη και το αγκάλιασμα της διοίκησης και του προέδρου μας. Ο Περικλής και αυτή τη φορά, μετά την «Κόμισα της Φάμπρικας».
Και πόσα άλλα φεγγάρια μέσα στα 40 χρόνια μας κάνανε παρέα και μας δείχνανε το δρόμο της απεραντοσύνης, το δρόμο του πολιτισμού, το σωστό δρόμο του θεάτρου.
Τέτοιες φεγγαρόλουστες βραδιές με άλλους δασκάλους που ήταν εκλεκτοί του ελληνικού θεάτρου όπως ο Νότης Περγιάλης, που πλημμύριζε από χαρά μαζί μας και με πολλή αγάπη έδινε τις γνώσεις του και μας αγκάλιαζε όλους.
Επίσης ο Κώστας ο Μπάκας με τη σοφία του και την αγάπη του για μας πάντα μας έλεγε: «Πρώτα η αγάπη για το θέατρο». Ο Λυκούργος Καλλέργης, μεγάλος καθηγητής του θεάτρου, έλαμπε με το πνεύμα του και την αγάπη του για τους ερασιτέχνες.
Και εσύ φεγγάρι μου χαιρόσουν που τέτοιοι άνθρωποι μας φροντίζανε, όπως ο Κωστόπουλος, ο Παπανικολάου, ο Παπαϊωάννου, ο Καλατζόπουλος και άλλοι πολλοί.
Τώρα ο Περικλής Αλμπάνης, που τη συσσωρευμένη γνώση του και πείρα θέλει να καταθέσει στην πατρίδα του.
Και μας φώτιζες φεγγάρι μας, όλους μας φώτιζες όπως κι αυτούς που λείπουν, τον Γιάννη, τη Σοφία, τον Χάρη, τη Βούλα, τη Νίτσα.
Εμείς που μένουμε φεγγάρι μου τους θυμόμαστε πολύ και αυτό δεν είναι λίγο.
Αμ εκείνο το ρολόι της Υπαπαντής μας. Σαράντα χρόνια τώρα κάθε φορά νταν…, νταν…, νταν..., κάνει τη δουλειά του και μας θυμίζει το χρόνο, το χρόνο που τρέχει, το χρόνο που δεν χάνεται, το χρόνο που πρέπει να νογάμε πως ό,τι καλό κάνουμε εκείνο μένει, ότι ακουμπάμε στις καρδιές μας, στις καρδιές των θεατών μας, των συνεργατών μας, των ανθρώπων που μας βοηθάνε. Αυτό μένει και αυτό ευτυχώς δεν μετριέται με… ΕΥΡΩ.
Κι’ απόψε 7/7/2017 γέμισε φεγγάρι μου το Κάστρο και ‘συ από ψηλά χαμογελάς και λες ΜΠΡΑΒΟ, δεν πάει τσάμπα το φως που σας στέλνω. Και το κοινό χειροκροτεί συνεχώς. Έτσι πρέπει να γίνεται, έτσι μέχρι τώρα γίνεται και έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. Εμείς σου λέμε καληνύχτα φεγγάρι της «Λωξάντρας»…
Θ. Σινάνης
Ένας ακούραστος εργάτης του ΜΕΘ
