Συνεχίζονται οι 8ες Διεθνείς Μουσικές Ημέρες Καλαμάτας, που το βράδυ του Σαββάτου το Caerus Ensemble “ταξίδεψε” το κοινό στο studio του Μεγάρου Χορού, με μουσική που συνοδευόταν από ποίηση του Πάμπλο Νερούδα. Ακολούθησε ένα ταξίδι με την Indira Rahmatulla στις ‘Τέσσερις Πόλεις’ του Fazil Say. Μια συμφωνία ποίησης και μουσικής!
Poepic – Caerus Ensemble & co.
-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ-
Στάθης Γυφτάκης (*1967): “Me gustas cuando callas” για αφηγητή και πιάνο, Op.61 (2009)
Βασισμένο στο ποίημα 15 του Pablo Neruda
Noam Greenberg – πιάνο
Pablo Hernán Benedí – αφήγηση
Fazıl Say (*1970): Σονάτα για βιολοντσέλο και πιάνο «Τέσσερεις πόλεις», Op.41 (2012)
Sivas
Hopa
Ankara
Bodrum
Indira Rahmatulla – βιολοντσέλο
Lidiia Nochovska – πιάνο
– ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ-
George Enescu (1881–1955): Κουιντέτο με πιάνο, Op.29 (1940)
Con moto molto moderato – Andante sostenuto e cantabile
Vivace, ma non troppo – A tempo, un poco più animato
Ιόνιαν Ηλίας Καντέσα – βιολί
Pablo Hernán Benedí – βιολί
Lily Francis – βιόλα
Vashti Hunter – βιολοντσέλο
Noam Greenberg – πιάνο
φωτό: Stylianos Papardelas
Τα “Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο”, η δεύτερη συλλογή του Pablo Neruda εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1924, από τις εκδόσεις Νασιμιέντο της Χιλής.
(15)
“Μ’ αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει. Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται, στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.
Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου, έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα, ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή. Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι, σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά. Κι άμα κλαις μου αρέσεις, απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ. Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς, η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει: Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας μες στη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή τη δικιά σου που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων και που λάμπει σαν αστραπή. Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου, η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη. Απόμακρη και τόση δα κι απ’ αστέρια φτιαγμένη είναι η δικιά σου σιωπή.
Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία. Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα. Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα”.
