Κάθε πόλη έχει πολλές ευκαιρίες να γιορτάσει. Συνήθως έχει λίγους τόπους που μπορεί να γίνει η γιορτή. Πανηγύρια, γιορτές, εμπορικές νύχτες, φεστιβάλ, σχεδόν όλοι θα έχουν την γιορτή που τους ταιριάζει. Για τους “νέους” η γιορτή αυτή γίνεται κάθε χρόνο στο πάρκο του ΟΣΕ και είναι το Φεστιβάλ του Δρόμου, μια ανεξάρτητη μη κερδοσκοπική γιορτή, που την παρακολουθούν χιλιάδες νέοι και την στηρίζουν δεκάδες εθελοντικές ομάδες, με πολλές καλές συναυλίες και παράλληλες εκδηλώσεις και όλα αυτά με ελεύθερη είσοδο σ΄ένα μοναδικό καταπράσινο δημόσιο χώρο μέσα στο κέντρο της πόλης.
“Νέοι” σημαίνει νεαρά ζευγάρια με παιδιά, μαθητές, ροκάδες, φοιτητές και όλοι όσοι χαμογελάνε στη θέα μιας ζωγραφιάς και μιας ηλεκτρικής κιθάρας.
Την περασμένη Παρασκευή, σε ένα φεστιβάλ δημιουργίας και αλληλεγγύης, 4000 “νέοι” μαζεύτηκαν στο πάρκο για να γιορτάσουν, να γνωρίσουν την πόλη και το κόσμο της, να ακούσουν μουσικές, και κυρίως για να βοηθήσουν τους πυρόπληκτους. Oι επιλογές μας λοιπόν είναι δύο:
Σενάριο 1ο.
Το φεστιβάλ ξεκινάει, οι συμμετέχοντες και τα συγκροτήματα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ο κόσμος διασκεδάζει και χορεύει, τα παιδιά παίζουν στο πάρκο, οι διοργανωτές μαζεύουν βοήθεια για τους πυροπαθείς, χιλιάδες κόσμου αποτελούν την παλλόμενη καρδιά ενός πάρκου, ενός μοναδικού δημόσιου χώρου.
Σενάριο 2ο.
Το φεστιβάλ ακυρώνεται εξολοκλήρου, τιμωρητικά, για μια αφορμή που έχει καταπατηθεί πολλάκις σε όλες τις άλλες, εμπορικές και μη, γιορτές του Δήμου. Η καρδιά σταματάει να πάλλεται. Τα ζευγάρια, οι “νέοι”, τα παιδιά και οι επισκέπτες που ήρθαν στην πόλη στενοχωριούνται, απορούν και φεύγουν από το πάρκο, για να σκορπίσουν σε μια ρουτίνα που δεν αλλάζει ποτέ.
Το πρώτο σενάριο θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μιας πόλης που έχει όρεξη, ταλέντο, όνειρα και κοιτάει το μέλλον. Που τη μισή μέρα δουλεύει και την υπόλοιπη δημιουργεί. Που θέλει να αλλάξει το αύριο με όλη της την δύναμη.
Το δεύτερο σενάριο είναι η καθημερινότητα μιας πόλης που βαριέται, μισεί, κρύβεται και φοβάται το μέλλον. Μια καθημερινότητα που ζητά από τους νέους να πληρώσουν για το ρεύμα που θα καταναλώσουν σε ένα πάρκο για ένα δωρεάν φεστιβάλ, μια γενιά που τα θέλει όλα ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα, ένα κατεστημένο που ξεριζώνει όσα λουλούδια ανθίζουν μόνα τους.
Το ερώτημα προφανώς δεν είναι ποια πόλη θέλουμε. Η πόλη που θέλουμε είναι γεμάτη μουσικές, χρώματα, γέλια, ιδέες, όρεξη, δουλειά και σχέδιο. Την άλλη πόλη της μιζέριας και της γκρίνιας δεν την θέλει κανείς. Ούτε αυτοί που φαίνεται ότι μας την επιβάλλουν. Δεν γίνεται να την θέλουν. Δεν είναι λογικό.
Η απάντηση λοιπόν είναι μια. Διαλέγουμε. Διαλέγουμε να συμμετέχουμε. Βλέπουμε, κρίνουμε, συγκρίνουμε, σχεδιάζουμε, φτιάχνουμε, βοηθάμε, χαιρόμαστε, αξιολογούμε και πάλι από την αρχή.
Πόσο κόπο θέλει για να γίνουμε μπροστάρηδες; Αρκετό.
Πόσα μπορούμε να κερδίσουμε. Τα πάντα.
Το ισοζύγιο φαίνεται θετικό.
Αλλά έτσι και αλλιώς δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είμαστε εδώ και αν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε, πρέπει να γίνουμε μπροστάρηδες. Όλοι. Να βγούμε μπροστά. Να πάρουμε πρωτοβουλία. Να έχουμε άποψη. Να την λέμε. Να δημιουργούμε. Μόνο έτσι δεν θα μας ματαιώνουν. Μόνο έτσι δεν θα είναι κάθε μέρα μια στάση αλλά μια εκκίνηση.
Βασίλης Παπαευσταθίου
Ανδρεας Ζαγάκος
Μιχάλης Δημητρακόπουλος
Βασιλης Πουλόπουλος
Μαρια Φλώρου
Ηλιας Καλφάκακος
Γιώργος Μακρής
Γιωργος Λαζαρίδης
Άρης Κορομηλάς
Τόνια Κουζή
Κωνσταντίνος Ανδριανόπουλος
Νίκος Μαυρέας
Νίκος Γιουρτούμας
Ευδόκιμος Φρέγκογλου
