Kάθε Έλληνας χρησιμοποιεί τον χρόνο 400 πλαστικές σακούλες. Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι κυκλοφορούν 4,5 δισεκατομμύρια σακούλες. Η περιβαλλοντική επιβάρυνση είναι τεράστια και έτσι η χρέωση για τις πλαστικές σακούλες θα μειώσει τη χρήση τους ενώ παράλληλα τα χρήματα θα κατευθύνονται σε περιβαλλοντικές δράσεις αλλά και στους δήμους προκειμένου αυτοί να προμηθεύουν τους πολίτες τους με επαναχρησιμοποιούμενες σακούλες.
Η Helen McArthur Foundation και θυμηθείτε αυτό το όνομα γιατί θα παρουσιαστεί και σε μια δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή. Τα πλαστικά είναι γνωστό ότι τα τελευταία 20 χρόνια γνωρίζουν μια αλματώδη αύξηση διότι εξυπηρετούν τις ανάγκες των καταναλωτών και της σύγχρονης κοινωνίας. Η πλαστική συσκευασία θα παραμείνει ένα κυρίαρχο κομμάτι του όγκου των πλαστικών και θα ξεπεράσει το 26%.
Σύμφωνα με μια μελέτη από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπου μέτρησε τους δείκτες LSA σε διάφορες πλαστικές σακούλες και δημοσιεύθηκε πέρυσι. Μελετήθηκαν στο χαρτί, το Conventional HDPE (High Density Polyethylene), σακούλες από PSL και PLA, από βιοπλαστικά.
Δεν έχουμε κάποιο ξεκάθαρο προβάδισμα είτε του χαρτιού είτε των εναλλακτικών υλικών από το ΗDPE, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές μελέτες.
Υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα σε κάθε περίπτωση με τους δείκτες.
Ο μεγαλύτερος όγκος των πλαστικών που καταλήγει στη θάλασσα προέρχεται από τις ανεξέλεγκτες, παράνομες και χωρίς προδιαγραφές χωματερές που λειτουργούν ανά την Επικράτεια -και πολλές άλλες, είπε ένα μέρος. Επομένως, λοιπόν, είναι λογικό αφού δεν ελέγχουμε τις χωματερές, αφού δεν ελέγχουμε τους χειμάρρους, αφού δεν ελέγχουμε όλα αυτά, αφού δεν ελέγχουμε το πέταμα κ.ο.κ., είναι λογικό μέσω των ανεξέλεγκτων χωματερών - πώς είναι δυνατόν να μη φτάσουν στη θάλασσα; Άρα, λοιπόν, ερώτημα: πριν κάνουμε ο,τιδήποτε, δε θα έπρεπε να σκεφτούμε τα εύκολα; Δηλαδή, να ασφαλίσουμε τις χωματερές, να μην έχουμε παράνομες χωματερές. Αυτά ως μια παρένθεση.
Ο καθηγητής Γ.Παπαθεοδώρου αναφέρει χαρακτηριστικά […] είναι πραγματικά πρόοδος να το βάζετε αυτό το θέμα και να μιλάτε πραγματικά. Είπατε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον πράγμα. Είπατε ότι θα πρέπει να εντατικοποιήσουμε την ευαισθητοποίηση του κόσμου[…] Όπως ξέρετε, τα Προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης έχουν ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ’90, αν θυμάστε και εντατικοποιήθηκαν πάρα πολύ τη δεκαετία του 2000. Εμείς ερευνούμε 3 κόλπους πιλοτικά και κυρίως τον Πατραϊκό, τον Κορινθιακό και τον Λακωνικό τα τελευταία 20 χρόνια. Και διεθνώς έχει διαπιστωθεί ότι αυτοί οι 3 κόλποι είναι οι πιο καλά μελετημένοι κόλποι όσον αφορά τα απορρίμματα στον πυθμένα.
Αυτά τα αποτελέσματα που έχουμε δημοσιεύσει και είναι σε διεθνή περιοδικά, δεν επιδέχονται κάποια παρερμηνεία είναι ότι παρόλο τα προγράμματα αυτά, εμείς διαπιστώνουμε μονίμως αυξητικές τάσεις συγκέντρωσης των απορριμμάτων στον θαλάσσιο πυθμένα.
Και αυτό το αποδεικνύουμε βλέποντας συνεχώς περίπου το 65% των απορριμμάτων μονίμως να είναι φρέσκα, από αυτά που βλέπουμε στον πυθμένα. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον ως κοινωνία έχουμε ένα θέμα και στην ευαισθητοποίηση, και στη νομοθετική ρύθμιση.
Κανένας δε θέλει να εξαφανίσει τη Βιομηχανία, κανένας δε θέλει να προξενήσει βλάβη στη Βιομηχανία, πρέπει όμως να συμμορφωθούμε με την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Ο Π. Βαρελίδης αναφέρει χαρακτηριστικά πως η χρέωση είναι στο Ισραήλ 2,5 λεπτά του ευρώ –τώρα κάνω μία μετάφραση σε χρήματα ευρωπαϊκά- 2,5 σεντς πληρώνει ο πολίτης, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ και ο λιανέμπορος αποδίδει στο Κράτος, όχι το σύνολο, αποδίδει περίπου 0,02 ευρώ από τα 0,025 ευρώ. Κρατάει δηλαδή και ένα μικρό κομμάτι φαντάζομαι ως κίνητρο και επειδή έχει ένα διαχειριστικό κόστος αλλά και ως κίνητρο για να υπάρχει μεγαλύτερη εφαρμοσιμότητα.
Ο εκπρόσωπος της Ένωσης Ελλήνων Χημικών προσθέτει πως είναι προφανές ότι, η βιώσιμη και η αειφόρος ανάπτυξη είναι κεντρικός σχεδιασμός, κεντρική επιλογή και κεντρική προσπάθεια που καταβάλλει η Ένωση.
Προσθέτει πως είναι απολύτως σαφές ότι η αγωνία μας για την επιβίωση της Ελληνικής Βιομηχανίας είναι ένα από τα βασικά μελήματά μας. Θέλω να πω ότι σχεδόν ένα χρόνο πριν η Ένωση είχε ξανατοποθετηθεί στο ίδιο FORUM και είχε διατυπώσει πάρα πολλούς προβληματισμούς τόσο για τους κοντοπρόθεσμους, βραχυπρόθεσμους, όσο και για τους μακροπρόθεσμους στόχους μιας τέτοιας διαδικασίας.
Σε ό,τι αφορά το περιβάλλον, έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι το περιβάλλον, η διαχείριση περιβαλλοντικών κινδύνων και προβλημάτων είναι πολυπαραγοντική. Ξεπερνά δε τα εθνικά σύνορα, γεγονός που είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, στο πλαίσιο των μακροπρόθεσμων στόχων και όχι των βραχυπρόθεσμων που αφορούν τον Μάιο του 2018 ή τον Δεκέμβριο του 2018, είναι απαιτούμενο να επενδύσουμε και για την περίπτωση της πλαστικής σακούλας αλλά και γενικότερα για τα θέματα της ανακύκλωσης, στα οποία δεν υπάρχει η απαραίτητη εκπαίδευση, στην εκπαίδευση από νεαρή ηλικία και στην εκπαίδευση της κοινωνίας μέσω των Δήμων (κάτι που ισχύει στο Δήμο Καλαμάτας).
Ο Γιώργος Φερετζάκης
Του Γεωργίου Φερετζάκη, δικηγόρου, Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης
Επιστημ. Συνεργάτη ΕΠΠΕ Νομικής Αθηνών
