ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΣΙΟΥΜΗ ΣΤΟ Μessinialive.gr
Η Κατερίνα Kασιούμη αρκετά κουρασμένη, αλλά απόλυτα ικανοποιημένη και ανακουφισμένη θα λέγαμε, από την αίσια έκβαση και ολοκλήρωση του δεύτερου κατά σειρά Διεθνούς Φεστιβάλ Καλαμάτας-με την ίδια να έχει την ευθύνη ως καλλιτεχνική διευθύντρια- μίλησε με την ευγένεια και την ηρεμία που την χαρακτηρίζει στο messinialive, για όλα όσα διαδραματίστηκαν τις ημέρες του Φεστιβάλ και κυρίως πριν από αυτό!
Πέρσι είχε αναλάβει τα ηνία του Φεστιβάλ στα τέλη Φεβρουαρίου και κινήθηκε γρήγορα για να κλείσει το πρόγραμμα, αφού δεν υπήρχαν μεγάλα χρονικά περιθώρια, στοχεύοντας πρωτίστως στην ελληνική αγορά και στηριζόμενη στις συνεργασίες και στις προσωπικές σχέσεις που είχε με τον χώρο του χορού, κάτι που ήταν απόλυτα λογικό.
Και εκεί που το περσινό Φεστιβάλ είχε μόλις μία ξένη παραγωγή, αλλά πολύ ειδική περίπτωση, αφού ήταν η διάσημη ομάδα με αρτιμελείς και μη χορευτές, φέτος με την άνεση του χρόνου, "έστησε" ένα πρόγραμμα ιδιαίτερο, πληρέστερο, που ικανοποιούσε περισσότερες συνισταμένες μέσα στα δρώμενα της Τέχνης.
Πολλές παραγωγές φέτος, δυνατά ονόματα του εξωτερικού, που έχουν όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθούν σε πρώτα ονόματα, με την καλλιτεχνική διευθύντρια να δουλεύει πυρετωδώς για αμέτρητες ώρες και να ταξιδεύει στην Ευρώπη, ώστε να προσαρμόσει το Φεστιβάλ, στις ανάγκες και τα δεδομένα του κοινού της Ελλάδας και κατ' επέκταση της Καλαμάτας.
Πέρσι ήταν ο ιδανικός άνθρωπος, με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν τον Ιανουάριο και την παραίτησή της Βίκυς Μαραγκοπούλου, η οποία για 21 χρόνια έστηνε το Φεστιβάλ, "για να κάνει τη δουλειά" γρήγορα και αποτελεσματικά, αφού ήξερε πρόσωπα και πράγματα, έχοντας θητεύσει δίπλα της και κυρίως τη νοοτροπία του να στήνεις ένα Φεστιβάλ στην πόλη μας.
Ξεκάθαρος καλλιτεχνικός στόχος
Φέτος είχε ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό στόχο και έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στον κοινωνικό και αισθητικό προβληματισμό της ποιότητας και της "κουλτούρας" που θα έφερνε στην χώρα μας.
Πολύ έξυπνα υιοθετήθηκε ένας επετειακός χαρακτήρας γύρω από την μεγάλη Ζουζού Νικολούδη, κάτι που βοήθησε στην εξωστρέφεια και την προώθηση του Φεστιβάλ και έδωσε βήμα σε νέους χορογράφους και σχήματα- κάτι που θέλει μεγαλοψυχία και σίγουρα αποτελεί μεγάλο ρίσκο.
Θα λέγαμε ότι δεν ακολούθησε την πεπατημένη, αλλά στόχευσε σε νέα μονοπάτια.
Όπως πρέπει να κάνει ένας νέος - ανοιχτόμυαλος - καλλιτεχνικός υπεύθυνος, που στο παρελθόν είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη της Μαρίας Χορς.
Με τις παράλληλες εκδηλώσεις και τα σεμινάρια επιτεύχθηκε ο μεγάλος στόχος που είναι η κοινωνική προσφορά του χορού αφού δόθηκε η δυνατότητα να παρακολουθήσουν αλλά και να συμμετάσχουν άνθρωποι που δεν έχουν την ευκαιρία ή την άνεση να παρακολουθήσουν στη σκηνή του Μεγάρου μια παράσταση και έτσι ο χορός έγινε πιο άμεσος πιο προσιτός και δημιουργήθηκε η προοπτική ενός νέου κοινού, που το Φεστιβάλ το έχει ανάγκη.
Και το κοινό του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, σε μια πόλη που διαθέτει σχεδόν είκοσι ιδιωτικές σχολές χορού, πρέπει να ανανεωθεί.
Επιπλέον, υπάρχει ένα κοινό που θέλει να δει ζωντανά μεγάλα ονόματα, ένα άλλο κοινό που θέλει να δει πιο ιδιαίτερα πράγματα και ένα άλλο που θέλει πιο λαϊκά πράγματα. Δεν υπάρχει ένα είδος κοινού.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων που δημιουργούν τις δικές τους ομάδες.
Μέσα σε ένα δεκαήμερο πρόγραμμα, σίγουρα "χωράνε" όλα αυτά.
Κρατάμε την δήλωσή της ότι οι στόχοι που είχε βάλει ευοδώθηκαν και ότι οι άνθρωποι αποχωρούσαν μετά από κάθε παράσταση με ενέργεια.
Είναι ζητούμενο η εμπορική επιτυχία;
Φυσικά το έργο της δεν θα κριθεί από τα πόσα εισιτήρια έκοψε το Φεστιβάλ. Από μία πρώτη εκτίμηση κάνει λόγο για καλύτερο μέσο όρο από τον περσινό και κυρίως είδαμε γεμάτη την κεντρική σάλα του Μεγάρου σχεδόν σε όλες τις παραστάσεις.
Φυσικά και το Φεστιβάλ πρέπει να γίνει ανταποδοτικό σε είδος και ψυχαγωγία, για να συνεχίσει να υπάρχει, όχι μόνο εξαρτώμενο από την Κρατική επιχορήγηση και τον κουμπαρά του Δήμου, δηλαδή των δημοτών.
Το Φεστιβάλ πρέπει να γίνει προσιτό σε ευρύτερο κοινό και να μην αποτελεί μια "ελιτίστικη εκδήλωση" για λίγους.
Τα μεγάλα events έχουν διαβάθμιση και συλλέγουν ως "βεντάλια" διάφορα κοινωνικά στρώματα, γιατί η Τέχνη δεν χωρά αποκλεισμούς.
Το φετινό «Άνοιγμα στην Πόλη» είναι στη σωστή κατεύθυνση, είναι μια δοκιμασμένη συνταγή και σε άλλα Φεστιβάλ και έρχεται να γεφυρώσει όλες τις διαφορετικότητες.
Θέλει όμως κι άλλα πράγματα, ώστε να γίνει βίωμα και μέρος της καθημερινότητας της πόλης, κι όχι μια δεκαήμερη παρένθεση.
Η Κατερίνα Κασιούμη είναι ένας άνθρωπος του χορου με μία διαφορετική θα λέγαμε και ιδιαίτερη φιλοσοφία και ηθική, λόγω και των καταβολών και της ιδιοσυγκρασίας του χαρακτήρα της και προσπάθησε -με όλες της τις δυνάμεις- να αναδείξει νέες τάσεις και να φανεί αντάξια του Φεστιβάλ χωρίς να νιώσει σε καμία στιγμή ότι δίνει εξετάσεις.
Δεν ξέρουμε αν θα συνεχίσει και για τρίτη χρονιά στη θέση αυτή, αλλά ξέρουμε ό,τι πέρσι και φέτος, έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, μέσα σε μία δύσκολη κοινωνικο-οικονομική συγκυρία και δικαιώθηκε από τις επιλογές της.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Θετικός απολογισμός
Η Καλαμάτα χόρεψε και φέτος. Το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, με Καλλιτεχνική Διευθύντρια την Κατερίνα Κασιούμη, αφιερωμένο τιμητικά στη μεγάλη κυρία του ελληνικού χορού Ζουζού Νικολούδη, και με μία πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία, έριξε την αυλαία του την Κυριακή 23 Ιουλίου 2017.
Πολύπλευρο και πολύμορφο, με στόχο την υψηλού επιπέδου αισθητική απόλαυση και ψυχαγωγία, ανέδειξε το διεθνές του πρόσωπο και προσέφερε πολύτιμη ενημέρωση και γνώση με τις παράλληλες εκδηλώσεις του και το πλούσιο εκπαιδευτικό του πρόγραμμα.
Το κοινό παρακολούθησε παραστάσεις χορού, οι οποίες σύμφωνα με την κεντρική θεματολογία του 23ου Φεστιβάλ παρουσίασαν την ανάγκη για αλλαγές και μετατροπές κοινωνικών συνθηκών και νοοτροπιών και για εμβάθυνση του διαλόγου ανάμεσα στη σύγχρονη χορευτική γραφή και την παράδοση, εστιάστηκαν σε θέματα όπως η φιλία, η οικολογία και το ενεργειακό αποτύπωμα του ανθρώπου στον πλανήτη, η θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο, η σχέση των παραδοσιακών ελληνικών χορών με το σήμερα, η αναζήτηση της ταυτότητας, αλλά και η διερεύνηση των ορίων του σώματος, της κίνησης, των αισθήσεων.
Πραγματοποιήθηκαν 24 εκδηλώσεις από οκτώ ξένες και τέσσερις ελληνικές ομάδες σύγχρονου χορού, ένα σεμινάριο, τέσσερα εργαστήρια, δύο masterclass και έξι ανοικτές παράλληλες διοργανώσεις.
Οι παραστάσεις, οι εκδηλώσεις και οι εκπαιδευτικές του δραστηριότητες κατέλαβαν όλους σχεδόν τους χώρους της πόλης. Από την Κεντρική Αίθουσα, το Στούντιο και το Αίθριο του Μεγάρου Χορού της Καλαμάτας έως το Αμφιθέατρο του Κάστρου, το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας στην Καλαμάτα, το Πνευματικό Κέντρο, το Ζουμπούλειο, το Στάδιο, και δημόσιους χώρους όπως την Κεντρική Πλατεία-Βασιλέως Γεωργίου και την Παραλία. Επιπλέον, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι ομάδες και οι χορογράφοι Moving Into Dance Mophatong από τη Νότια Αφρική με χορογράφο την Τζέσσικα Νιούπεν, και οι ομάδες των Χελένα Φρανσίν και Όρι Φλόμιν από τη Σουηδία, της Ισπανο-ολλανδής Μαρίνας Μασκαρέλ, του Άντι Μπούτρους, Άραβα του Ισραήλ, και του Ιταλού Αντρέα Κοστάντσο Μαρτίνι, ενώ για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάστηκαν και όλα τα έργα των ξένων χορογράφων.
Το 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα στον πανελλαδικό και τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο (εφημερίδες, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες), ενώ σημαντική ήταν η συμβολή της ΕΡΤ όπως και του ελληνικού τμήματος της τηλεόρασης του Euronews, στην ενημέρωση του ελληνικού αλλά και του διεθνούς κοινού για το Φεστιβάλ.
Το Μπαλέτο της Λορραίνης που σήκωσε την αυλαία του 23ου Φ. στην κατάμεστη Κεντρική Σκηνή του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, έφερε μία γεύση από την ιστορία του σύγχρονου χορού με έργα των εμβληματικών χορογράφων Τρίσα Μπράουν και Μερς Κάννιγχαμ όπως και της Ματίλντ Μοννιέ. Έργα ιστορικά, που, όπως δήλωσε ο Πέτερ Γιάκομπσεν, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του, δείχνουν ακριβώς τη σχέση που υπάρχει με το παρελθόν, για να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε σήμερα και ίσως έτσι να κατανοήσουμε καλύτερα πού θα οδηγηθούμε στο μέλλον.
Ο εμπνευσμένος Ρασίντ Ουραμντάν με τις σπάνιες χορεύτριές του, την Αγγλίδα Άννι Χάναουερ και τη Λόρα Γιοντκιτέ από τη Λιθουανία, και το έργο Tordre (συστρέφω) σε ένα εκρηκτικό ντουέτο, αλλά και υπόγεια αλληλένδετα σόλο, αφού και οι δύο χορεύτριες αντιμετωπίζουν μέσω της κίνησης και του χορού προσωπικά τους θέματα, συνεπήρε το κοινό με ένα έργο μεγάλης έντασης και ομορφιάς, που έκτισε μία ξεχωριστή σχέση και συγκίνησε βαθιά τους θεατές που γέμισαν ασφυκτικά το Στούντιο του Μεγάρου Χορού.
Ο Ανύποπτος Χρόνος της Αντιγόνης Γύρα και του Κινητήρα ξάφνιασε και προβλημάτισε τους υποψιασμένους ή και τους πολλούς ανύποπτους θεατές, που βρέθηκαν στην Κεντρική Πλατεία-Βασιλέως Γεωργίου και παρακολούθησαν με ενδιαφέρον και πολλά σχόλια, όρθιοι, το δρώμενο, διάρκειας μίας ώρας.
Η παράσταση της Ίριδας Καραγιάν, Αλάσκα, στο χώρο του Στούντιο, περικυκλωμένη από τους θεατές, ανέδειξε τις αρετές της χορογραφίας και τους εξαιρετικούς χορευτές της. Ένα έργο για τη βιαιότητα της ανθρώπινης φύσης και τη σχέση του ατόμου με την ομάδα, μέσω της κίνησης και της διαδικασίας εξέλιξής της.
Μία λίμνη –ΥΑΜΑ- από το Ισραήλ σε χορογραφία της Νόα Βέρτχαϊμ, με την ομάδα Vertigo Dance Company, ενθουσίασε το κοινό, που παρακολούθησε μία εντυπωσιακή παράσταση στην οποία συμμετείχαν εννέα χορεύτριες και χορευτές, με έντονη κινησιολογία, σε μία σφιχτοδεμένη χορογραφία, που συνοδευόταν από τους ήχους μίας μουσικής με γνώριμες μεσογειακές αντηχήσεις και ανατολίτικες αιχμές και θέμα το ενεργειακό αποτύπωμα του ανθρώπου στο οικοσύστημα. Στην Κεντρική Αίθουσα του Μεγάρου Χορού.
Η Ομάδα Σύγχρονου Χορού Creo με το έργο Απόγειος της Πωλίνας Κρεμαστά, παρουσίασε με ενάργεια και έντονες αντηχήσεις μία σύγχρονη, δυνατή χορογραφία, στηριγμένη σε παραδοσιακούς χορούς, με τη ζωντανή, επί σκηνής, συνοδεία μουσικής από παραδοσιακά όργανα, όπου αποδομώντας και επαναδομώντας παραδοσιακά ακούσματα οδηγήθηκε σε μία νέα μουσική σύνθεση. Στο Στούντιο του Μεγάρου Χορού.
Η Χελένα Φρανσίν και ο Όρι Φλόμιν, από τη Σουηδία, με τρυφερότητα αφηγήθηκαν επί σκηνής με τη χορογραφία τους μία ιστορία φιλίας και τις πολλές φάσεις της, σε δύο παραστάσεις, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου. Το έργο είναι μία πολύχρονη σπουδή πάνω και στη δική τους μακρόχρονη φιλική σχέση, που έχει χαρακτηρισθεί θαυμάσια διεθνώς.
Εντυπωσιακό χοροθέατρο που χειροκροτήθηκε θερμά, η παράσταση Ρωμαίος & Ιουλιέττα / Εξέγερση και Γιοχάννεσμπουργκ της Νοτιοαφρικανής χορογράφου Τζέσσικα Νιούπεν στην Κεντρική Αίθουσα του Μεγάρου Χορού. Με ευρηματικότητα και χαρακτηριστική κίνηση μίλησε για τα προβλήματα νέων ανθρώπων στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ και την υποκουλτούρα του, προσαρμόζοντας αποτελεσματικά το γνωστό σαιξπηρικό έργο Ρωμαίος και Ιουλιέττα. Παράλληλα με την παράσταση, προβλήθηκε, ως κομμάτι του σκηνικού χώρου, και η ομότιτλη ταινία, σε σκηνοθεσία της Leila El’Kayem και χορογραφία της Jessica Nupen, που έχει αποσπάσει βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ San Francisco Dance Film, 2016.
Η παράσταση Three Times Rebel της Ισπανο-Ολλανδής Marina Mascarell ενθουσίασε με το θέμα της, τους εξαίρετους ερμηνευτές της και τον τρόπο που παρουσίασε την αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος και της γυναίκας γενικότερα, ιδιαίτερα σήμερα, επικεντρώνοντας στον ευτελισμό του γυναικείου σώματος, στη χρήση στερεοτύπων στην εκπαίδευση ή στη βία που περνάει υποσυνείδητα και υπόγεια στην καθημερινότητά μας και μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα στα σιδερένια πλαίσια του σκηνικού που άλλαζαν σχήματα ανά περίπτωση, τέσσερεις χορεύτριες και ένας χορευτής ανέδειξαν μία σφιχτοδεμένη, ευρηματική, ρέουσα χορογραφία με τη συμβολή μίας επί σκηνής μουσικού και τραγουδίστριας, σε δύο παραστάσεις στην Κεντρική Αίθουσα του Μεγάρου Χορού.
Ο Γιάννης Μανταφούνης και η Ιρλανδέζα Ίφε Μακατάμνυ, Κυριακή πρωί, στην παραλία, ξάφνιασαν όσους απολάμβαναν τον καλοκαιρινό τους καφέ με το έργο τους ΟΝΕ ΟΝΕ ΟΝΕ. Κάτω από τον ίσκιο μίας τεράστιας μανόλιας, κοντά στο σημείο που ξεφορτώνουν την πρωινή ψαριά οι βάρκες, έστησαν με έμπνευση, επιδεξιότητα και πολύ κέφι το ιδιαίτερο δρώμενό τους στον ανοικτό δημόσιο χώρο. Μια δίωρη παράσταση όπου οι θεατές αποτελούν έναν απαραίτητο συστατικό αφού όποιοι θέλουν, ανά δύο, κάθονται σε μία καρέκλα απέναντι από τον κάθε χορογράφο, συνομιλούν για κάποια δευτερόλεπτα μαζί του και στη συνέχεια μοιράζονται το χρόνο και τον κοινό χώρο. Οι καλλιτέχνες μεταφράζουν τα συναισθήματα των θεατών που κάθονται στις καρέκλες, τα μετατρέπουν σε κάτι άλλο και τα αποδίδουν ως χορευτική δομή. Ατόφιος, αυτοσχεδιαστικός σύγχρονος χορός, από δύο εξαιρετικούς ερμηνευτές στον προβλήτα, δίπλα στη θάλασσα, που παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον το κοινό του Φεστιβάλ αλλά και της Κυριακάτικης πρωινής βόλτας.
Σε μία παράσταση με δύο μέρη απολαύσαμε τα έργα δύο νέων χορογράφων:ο Άντι Μπούτρους, Άραβας από το Ισραήλ με το It’s Always Here και ο Ιταλός Αντρέα Κοστάντζο Μαρτίνι με τη χορογραφία του Scarabeo, Angles and The Void προσέφεραν μία βραδιά με έντονη σωματικότητα και χορό.
Ο Άντι Μπούτρους στο It’s Always Here παρουσίασε μαζί με έναν ακόμα χορευτή ένα σωματικά απαιτητικό έργο με στοιχεία αυτοσχεδιασμού contact και χιπ χοπ, ως προς την ένταση των κινήσεων και τη δεξιοτεχνία, που αντιπροσωπεύει την προσπάθειά του να βρει σταθερότητα, σιγουριά και ισορροπία στην κοινωνία του Ισραήλ, αφού «το σώμα κουβαλάει την ταυτότητά μας. Η ένταση που κυριαρχεί στον δημόσιο χώρο απηχεί στα σώματά μας, που παλεύουν για επιβίωση, πασχίζουν για ένα άγγιγμα και ορίζουν τη συγχώνευση των συνόρων». Αναδεικνύοντας από μία άλλη οπτική γωνία μία παλιά ιστορία, με μία σειρά μικρών ιστοριών, απευθύνθηκε στο κοινό που παρακολούθησε στο Στούντιο του Μεγάρου Μουσικής, καλώντας το να διαμορφώσει και τη δική του άποψη.
Ο Αντρέα Κοστάντζο Μαρτίνι με έναν ακόμη χορευτή επί σκηνής, επιδόθηκαν σε ένα ανταγωνισμό για να προσελκύσουν την προσοχή του θεατή. Με πολύ χιούμορ, δύναμη και πολλές παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα, δημιούργησε μια ξεκάθαρη λογική αφήγησης με τη μεταχείριση των σωμάτων τους ως φυσικών αντικειμένων και όχι ως πηγής συναισθημάτων. Μία παράσταση που υποστηρίζει τη βασική θέση της χορογραφίας του, ότι αυτό που κρατάει τους χορευτές σε ετοιμότητα και τους επιτρέπει να μεταμορφώνονται κάθε φορά είναι η επίπονη, κοπιώδης προσπάθεια της σάρκας, του δέρματος, των αρθρώσεων, και το βλέμμα του κοινού.
Στις παράλληλες εκδηλώσεις, όλες με ελεύθερη είσοδο, προβλήθηκαν στο Αίθριο του Μεγάρου Χορού μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ για τη ζωή χορογράφων και χορευτών (Martha & Niki, Working Dancers, Mr. Gaga) και διοργανώθηκε στο Αμφιθέατρο του Κάστρου ένα ρεσιτάλ πιάνου της εξαιρετικής Αλεξίας Μουζά, με τίτλο “Μασκαρεμένες μάχες” και έργα Σοπέν και Προκόφιεφ.
Παράλληλα, τόσο στο Αμφιθέατρο του Κάστρου όσο και στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Μεσσηνίας στην Καλαμάτα παρουσιάστηκαν με επιτυχία τα αποτελέσματα των Σεμιναρίων (πρωινού και απογευματινού) Οι Επαναστατικοί Χοροί της Ισιδώρας Ντάνκαν της Μπάρμπαρα Κέιν, με τη Françoise Rageau και τη Σάντρα Βούλγαρη, σε δύο παραστάσεις, με τη συμμετοχή διδασκόντων και μαθητών. Ειδικότερα, στην εκδήλωση με τίτλο To Μουσείο χορεύει: Ξενάγηση στο Μουσείο και Παρουσίαση του πρωινού σεμιναρίου της Μπάρμπαρας Κέιν, οι επισκέπτες του Μουσείου και οι θεατές είχαν την ευκαιρία όχι μόνο να ξεναγηθούν στα ενδιαφέροντα εκθέματα της έκθεσης «Μυθικοί Χοροί της Μεσσηνίας» αλλά και να αναγνωρίσουν το στίγμα της μεγάλης κυρίας του ελληνικού χορού, Ζουζούς Νικολούδη, τη μοναδική προσωπικότητά της, το χορό και το έργο της. Φωτογραφίες της Ζουζούς αλλά και των «Χορικών» της, καθώς και οπτικοακουστικό υλικό από συνεντεύξεις της και παραστάσεις της ομάδας της, η οποία είχε ανοίξει την αυλαία του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, πλαισιώνουν την έκθεση, που συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία. Η έκθεση συνδέει τον χορό με τους αρχαίους μεσσηνιακούς μύθους και τη μουσική, με αντικείμενα, τελετές και μυστήρια χαμένα στα βάθη της ιστορίας. Η παράσταση αποτέλεσε μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, φώτισε την κοινή πορεία της Ζουζούς Νικολούδη και της Ισιδώρας Ντάνκαν, τη σύνδεση του έργου τους με την αρχαία Ελλάδα, τον ολοζώντανο διάλογο που μπορούμε να έχουμε μαζί τους.
Το πλούσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του 23ου Φεστιβάλ γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία.
Σεμινάρια, εργαστήρια και masterclass υπερπλήρη, λειτούργησαν και με κατάλογο αναμονής, ενώ προστέθηκε και ένα ακόμη εργαστήριο στα προγραμματισμένα, το οποίο επίσης γνώρισε επιτυχία. Χαρακτηριστικό είναι δε το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους οι συμμετέχοντες ήταν σπουδαστές ή απόφοιτοι σχολών χορού, αυτοί ακριβώς που αποτελούν το μέλλον της τέχνης του χορού στη χώρα και τους οποίους πιθανόν θα απολαύσουμε ως καλλιτέχνες σε κάποιο από τα προσεχή Φεστιβάλ Χορού της πόλης.
Συγκεκριμένα οργανώθηκαν:
Οι Επαναστατικοί Χοροί της Ισιδώρας Ντάνκαν. Σεμινάριο χορού της Barbara Kane με τη Françoise Rageau και τη Σάντρα Βούλγαρη
Working Bodies, Ο χορευτής ως εργαζόμενος. Εργαστήρι με τη Σοφία Μαυραγάνη και την Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα
Gaga – Εργαστήρι τεχνικής σύγχρονου χορού με τον Andrea Costanzo Martini
απόγειος Masterclass σύγχρονου χορού με την Πωλίνα Κρεμαστά
Αφρικανικός σύγχρονος χορός / Afrofusion. Εργαστήρι χορού των Μoving Into Dance Mophatong με τον Sunnyboy Motau και τον Oscar Buthelezi
Do You Speak Dance? Masterclass λεκτικής επικοινωνίας της χορογραφικής έρευνας και δημιουργίας με τον Χρήστο Πολυμενάκο
Εργαστήριo θεραπευτικού χορού με τη Σοφία Φ. Δρούμπαλη. Hold it and Let it Go
Στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, παρέστησαν
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλέξης Χαρίτσης, η Ευη Χριστοφιλοπούλου βουλευτής – τ. Υπουργός, ο Πέτρος Τατούλης Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, ο Δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Ε. Νίκας, οι Βουλευτές Μεσσηνίας Παναγιώτα Κοζομπόλη και Πέτρος Κωνσταντινέας, η Αντιπεριφερειάρχης Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας Ελένη Αλειφέρη, ο Δήμαρχος Μεσσήνης Γιώργος Τσώνης, ο Δήμαρχος Οιχαλίας Αριστείδης Σταθόπουλος, ο Γεν. Γραμματέας Υποδομών Γιώργος Δέδες, η Πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης ΦΑΡΙΣ Αναστασία Μπελογιάννη, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου Καλαμάτας, η Πρόεδρος της Καπνοβιομηχανίας Καρέλια Βικτωρία Καρέλια, η Τζίνα Καρέλια, ο Πρόεδρος και η Αντιπρόεδρος του Μανιατακείου Ιδρύματος Δημήτρης και Ελένη Μανιατάκη, ο Αντιπρόεδρος της ΤΕΜΕΣ Α.Ε. Νίκος Κατσικερός, οι Σύμβουλοι του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού Αθανασία Μανιάτη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ακτίνα Σταθάκη κ.ά.
Οι χορηγοί: Γιώργος και Μαίρη Μαντζή, Κώστας και Ελένη Παπαδημητρίου, Γεώργιος Γκούμας, Νικήτας Κάρτσωνας, Αναστάσιος Φυλακτίδης, Νίκος Λουμάκης, Τζωρτζίνα Καρούμπαλη, Μαρένια Ζαχαροπούλου, Αγγελική Μητροπούλου, Βαγγέλης Ξυγκώρος, Νίκος Παπαθεοδώρου και Γεώργιος και Σίσσυ Καλλικούνη.
Η Πρέσβυς του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν Άμπα, και η σύμβουλος της Πρεσβείας του Ισραήλ Σουασάν Χασόν
Άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών: Ο καθηγητής Αρχαιολογίας και Επίτιμος Δημότης Καλαμάτας Πέτρος Θέμελης, ο Πρόεδρος της ΕΛΣ Θανάσης Θεοδωρόπουλος, ο Αντιπρόεδρος Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών, Καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών Δημήτρης Τσατσούλης, οι καθηγητές Πανεπιστημίου Αργύρα και Γιώργος Σύμπλης, Γεώργιος Ζαχαριάς Καθηγητής Παν. Πελοποννήσου, η Ξένη Αραπογιάννη, οι Δανάη και Πάνος Μανιάς, ο Κώστας Λαμπρόπουλος, η Διευθύντρια Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας Ευαγγελία Μηλίτση, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του μουσικού τομέα του Δήμου Καλαμάτας Στάθης Γυφτάκης, η Βίκυ Βασιλειάδη, ο Νίκος Τσότρας, η Μαρία Τσουλάκου, ο Γιώργος Λαζαρίδης, ο Έκτορας Τσατσούλης, η Κλεώνη Φλέσσα, ο Στέφανος Νόλλας κ.α.
Πλέον έχουμε μπροστά μας το 24ο
