"Ρίχνουμε φως στη σκοτεινή πλευρά της απομόνωσης και περιθωριοποίησης"
Η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, καθιερώθηκε το 2007 από τον ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2
Απριλίου. Η πρωτοβουλία αυτή, έχει σκοπό την ευαισθητοποίηση του κοινού για τις ανάγκες των αυτιστικών ατόμων, συμβάλλοντας στην αποδοχή και ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία. Ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας, εκατοντάδες κτήρια στον πλανήτη φωτίζονται μπλε συμμετέχοντας στην εκδήλωση «Light Ιt Up Blue» ρίχνοντας έτσι φως στη σκοτεινή πλευρά της απομόνωσης και περιθωριοποίησης που βιώνουν τα άτομα αυτά.
Στο παρελθόν ο αυτισμός αποτελούσε μια σπάνια διαταραχή. Πρόσφατα όμως δεδομένα, φαίνεται να καταρρίπτουν αυτή τη διαπίστωση. Σε ανασκοπική μελέτη του 2005, αναφέρεται ότι στις 10.000 γεννήσεις, 10-16 παιδιά θα φέρουν την τυπική διαταραχή, ενώ ένα ποσοστό 0.6% αναπτύσσει κάποια
διαταραχή του φάσματος του αυτισμού. Στην Κύπρο, δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά δεδομένα για τον αριθμό των ατόμων με αυτισμό.
Ο αυτισμός, αποτελεί μια ισόβια, πολύπλοκη εκ γενετής νευροαναπτυξιακή διαταραχή που συνήθως εκδηλώνεται στη φάση της ανάπτυξης. Τα κλινικά χαρακτηριστικά του αυτισμού, περιλαμβάνουν την ελλειπή κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία, την εκδήλωση στερεοτυπικών επαναληπτικών
συμπεριφορών, την ύπαρξη γλωσσικών διαταραχών ή απουσίας λόγου, σημαντικού ή όχι βαθμού νοητική υστέρηση ή άλλων ιατρικών καταστάσεων. Η αιτία του παραμένει άγνωστη, αν και κάποιες γενετικές επιδράσεις αναγνωρίζονται ως σημαντικές σε συνδυασμό με κάποιους κυρίως περιγεννητικής φύσεως παράγοντες κινδύνου. Αν και ο αυτισμός δε θεραπεύεται, έγκαιρες εξειδικευμένες θεραπευτικές παρεμβάσεις βοηθούν στη βελτίωση της λειτουργικότητας των ατόμων.
Mια μητέρα είπε: «Έχω έναν άγγελο με ιδιαίτερη νοημοσύνη, με μία αγκαλιά άδολη, μία αγάπη υπεράνω και το παιχνίδι του είναι απλά παιχνίδι με κεφαλαία γράμματα και είναι μοναδική εμπειρία».
Πρόκειται ίσως για τη μοναδική αναπηρία η οποία «γοητεύει» το κοινό λόγω της μυστηριώδους φύσης και της παράδοξης “ευφυΐας” των αυτιστικών ατόμων. Δύσκολα κανείς όμως ακουμπά το πρόβλημα και συνήθως παραμένει έκθαμβος αλλά και προκατειλημμένος παρατηρητής. Πρώτος ο Αυστριακός
L.Kanner περιέγραψε τον αυτισμό το 1943 και συσχέτισε τη διαταραχή με «ψυχρή» συμπεριφορά των γονέων, υπόθεση η οποία δεν επιβεβαιώθηκε επιστημονικά αλλά συνέβαλε στο στιγματισμό των ατόμων με αυτισμό και των οικογενειών τους. Η ιδιαίτερη συμπεριφορά των ατόμων με αυτισμό αλλά
και διάφορες τέτοιες θεωρίες, συμβάλλουν δραστικά στην περιθωριοποίησή τους.
Τα άτομα αυτά έχουν ανάγκη κυρίως για αποδοχή και κοινωνική στήριξη.
Μια μητέρα είπε: «Το sound of silence δεν ήταν τυχαία επιλογή. Τα παιδιά του αυτισμού αισθάνονται υπέρμετρα και δε μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους. Ο Άγγελος βάζει τα συναισθήματα του στα κουτάκια και όταν αυτά θέλουν να βγουν και δε μπορούν συγχύζεται. Κάθε στιγμή είναι μοναδική.. Μην περιμένουμε να βγούνε αυτά από εκείνο τον κόσμο που είναι, αλλά πρέπει να μπούμε εμείς στον κόσμο τους».
