"ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ...ΒΕΛΑΖΕΙ" Μία κωμωδία -σάτιρα στις 30 Μαρτίου-2 Απριλίου στο Αμφιθέατρο της Δημοτικής Φιλαρμονικής Καλαμάτας από τη φοιτητική θεατρική ομάδα της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας.
Το έργο είναι διασκευή από το βιβλίο του Στανισλάβ Στρατίεβ " Το σακάκι που βελάζει". Είναι μια κωμωδία που σατιρίζει τη γραφειοκρατία που ταλανίζει τη δημόσια διοίκηση.
"Πόσες φορές αγανακτήσαμε, θυμώσαμε, μαλώσαμε, χάσαμε τον έλεγχο, σιχτιρίσαμε υπαλλήλους και δυστυχώς απογοητευτήκαμε περνώντας από γραφείο σε γραφείο δημόσιας υπηρεσίας για να βρούμε λύση σε ένα πρόβλημά μας που κωλυσιεργούσε λόγω της γραφειοκρατίας που επικρατεί και ανθίζει στη δημόσια διοίκηση;
Πόσες φορές κάποιοι πολίτες δεν σκέφτηκαν να μιζώσουν δημόσιους υπαλλήλους για να προχωρήσει υπόθεσή τους, που κωλυσιεργούσε άδικα και παράλογα;
Το τέρας της γραφειοκρατίας, από γέννησης του Ελληνικού κράτους, ροκανίζει εγκληματικά τα θεμέλια της σωστής, σύντομης, δημοκρατικής και δίκαιης λειτουργίας της δημόσιας Διοίκησης, εις βάρος του λαού.
Μήπως η τέχνη μέσα από το θέατρο, αφυπνίσει συνειδήσεις σε νομοθέτες, κυβερνώντες και ενεργούς πολίτες για μια μεγάλη αλλαγή στη λειτουργία του Δημοσίου προς όφελος της κοινωνίας των απλών πολιτών;"
Μια φαρσοκωμωδία που ζωντανεύουν οι φοιτητές μας με κέφι και χιούμορ.
Σας περιμένουμε!, επισημαίνει στο κάλεσμά της η "ψυχή" της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας, Λέττα Πετρουλάκη.
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ της παράστασης είναι:
Διασκευή- σκηνοθεσία: Γιώλικα Πουλοπούλου
Μουσική: Χρήστος Καλαϊτζόπουλος
Σκηνικά- κοστούμια: Βενετσάνος Μπαλόπουλος
Αφίσα- βίντεο- φωτογραφίες: Νίκος Τζαβάρας
Φωτισμοί: Γιώργος Ηλιόπουλος
ΠΑΙΖΟΥΝ : (με αλφαβητική σειρά)
Βαβουλέα Αντωνία, Γκόνη Γιώτα, Κατσικολόγου Αγγελική, Κραουνάκης Μιχάλης, Μελισσουργάκη Κατερίνα, Μπέιντο Κρίστα, Σύρκου Βενετία, Τσελέντη Σταματίνα, Τζαβέλα Ευαγγελία, Τζουβάρας Ηλίας.
Σκέψεις των ηθοποιών για το έργο:
(...) Πώς αισθάνεται κάποιος που έχασε τον εαυτό του για να χωρέσει σε μια κούτα που δεν διάλεξε, που δεν ανταμείφθηκε ενώ πρέσβευε ευλαβικά τα πιστεύω του;
Ποια μοίρα αξίζει σε έναν τέτοιο άνθρωπο; Ένα “αίσιο” θεατρικό τέλος πάντα ανακουφίζει. Δεν αντιστοιχεί όμως πάντα στην πραγματικότητα. (...)
Αγγελική Κατσικολόγου
Μας συγκινεί πλέον η τέχνη; Για πόσο ακόμα; Όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να αναπαραστήσει την αδικία που βιώνει, του δίνουμε την σημασία που του αναλογεί; Και αν η καλλιτεχνική του έκφραση, μας δίνει το “μήνυμα”, λειτουργεί σαν ισχυρό ερέθισμα για να συνδράμουμε; (...)
Το ουσιαστικό ζήτημα μάλλον δεν είναι το πόσο “θα αντέξω” αλλά το ποιος θα συνεχίσει- ενισχύσει τον αγώνα μου όταν κουραστώ ή χρειαστεί να εγκαταλείψω.
Μιχάλης Κραουνάκης
(...) συμβιβαζόμαστε και ζούμε με τα πράγματα ως έχουν ενώ γνωρίζουμε πως αυτό που χρειάζεται είναι η ριζική αλλαγή.
Κρίστα Μπέιντο
Εάν ένας δικαιωθεί, είναι πιθανό αργότερα να δικαιωθεί και κάποιος ακόμα. Πρέπει να παλεύεις όσο περισσότερο μπορείς, για να αποδείξεις την αδικία. (...)
