ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗΣ ΔΑΠΑΝΗΣ
Το πώς και σε ποιούς μοιράζεται κάποιο κονδύλι μιας διαφημιστικής προβολής, κρατικού ή αυτοδιοικητικού φορέα, σχεδόν καθημερινά δημιουργεί αντιδράσεις κυρίως γιατί δεν υπάρχει ο κανόνας που ακολουθούν οι διαφημιστικές και ο ιδιωτικός τομέας: δίνουμε αναλογικά με τη “δύναμη” του κάθε μέσου. Η οποία σαφέστατα είναι μετρήσιμη και δεν χωράει φιλίες, συμπάθειες, γραμμάτια στήριξης, φιλανθρωπίες, ή “λιβάνισμα”…
Σε κάθε περίπτωση, η υφιστάμενη νομοθεσία για την κρατική διαφήμιση έχει τέσσερις ισχυρές προϋποθέσεις. Προβλέπει τον έλεγχο των συμβάσεων από το Ελεγκτικό Συνέδριο και τον ετήσιο απολογισμό που πρέπει να κατατεθεί στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας για τη χρονιά που έχει προηγηθεί.
Επιπλέον, ο φορέας που επιλέγει πού θα κατευθυνθούν τα χρήματα πρέπει να το κάνει με κριτήρια ακροαματικότητας των ραδιοφωνικών σταθμών, θεαματικότητας των τηλεοπτικών, επισκεψιμότητα των site και κυκλοφορίας των εντύπων.Κι όπου δεν υπάρχουν μετρήσεις, θα πρέπει να γίνουν…
Τέλος, είναι η υποχρεωτική η διάθεση του 30% στα επαρχιακά ΜΜΕ. Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τη νομοθεσία που ψηφίστηκε από την προηγούμενη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και είχε στόχο τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των ΜΜΕ κρατική διαφήμιση δικαιούνται μόνο τα Μέσα Ενημέρωσης που έχουν ενταχθεί στο μητρώο Online Media. Το κατά πόσο όλα αυτά εφαρμόζονται είναι ένα άλλο θέμα, λαμβάνοντας υπόψη τις διαμαρτυρίες ΜΜΕ που παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με τις νόμιμες προϋποθέσεις, δικαιούνταν κρατική διαφήμιση, ωστόσο ουδέποτε έλαβαν.
