To ετήσιο μνημόσυνο για τα θύματα της Μικρασιατικής Καταστροφής τελέστηκε σήμερα το πρωί στην στην εκκλησία της Ανάληψης στη Δυτική Παραλία, στο πλαίσιο της Ημέρας Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος.
Μετά την θεία λειτουργία και το μνημόσυνο εντός του ναού, ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο, με την τήρηση των υγειονομικών μέτρων και ακολούθως μίλησε για το σπουδαίο ιστορικό γεγονός η εκπαιδευτικός Γεωργία Ψαραδέλλη.
Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο Μικρασίας και Μικρασιατών στο προαύλιο της εκκλησίας από τον εκπρόσωπο της Βουλής βουλευτή Μεσσηνίας Περικλή Μαντά, τον Γενικό γραμματέα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης & Δια Βίου Μάθησης του Υπουργείο Παιδείας Γεώργιο Βούτσινο, τον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου Παναγιώτη Νίκα, τον Δήμαρχο Καλαμάτας Θανάση Βασιλόπουλο, τον Ανώτερο διοικητή Φρουράς Καλαμάτας Σμήναρχο (Ι) Κώστα Καραβλίδη, τον Αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας Μικρασιατικών Συλλόγων Ελλάδας Ιωάννη Τριανταφυλλίδη, τον ταμία της Ενωσης Μικρασιατών Μεσσηνίας “Η Ιωνία” Χαράλαμπο Κοτσογλανίδη και την πρόεδρο του Συλλόγου Μικρασιατών Καλαμάτας Αργυρούλα Μητράκου. Παραβρέθηκαν ο Βουλευτής Μεσσηνίας Μίλτος Χρυσομάλλης, οι Αντιπεριφερειάρχες Στάθης Αναστασόπουλος, Βασίλης Καπέλιος, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Καλαμάτας Παναγιώτης Λύρας, εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας και πολλοί Μικρασιάτες. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου από την Δημοτική Φιλαρμονική Καλαμάτας.
Ομιλία Γεωργίας Ψαραδέλλη, Μουσικού, Καθηγήτριας Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής στο Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας εις Μνήμη Μικρασιατών, Μνημείο Μικρασιατών του Ι. Ν. Αναλήψεως Καλαμάτας
Πανοσιολογιότατε, εκπρόσωπε του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μεσσηνίας, κ. εκπρόσωπε της Κυβέρνησης, κ. εκπρόσωπε της Βουλής, κ. Βουλευτές, κ. Δήμαρχε, κ. εκπρόσωπε των Ενόπλων Δυνάμεων, κ. εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης και των Σωμάτων Ασφαλείας, κ. εκπρόσωποι της Ομοσπονδίας και των Συλλόγων των Μικρασιατών, κυρίες και κύριοι,
Εκατό χρόνια σχεδόν πέρασαν από τότε που πρόγονοί μας έφτασαν σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά. Συγκέντρωσαν τα λίγα τους ρούχα, όσα μικρά μα μεγάλης αξίας αντικείμενα έσωσαν, ό,τι έβγαζε η θάλασσα κι έστησαν ευγνώμονες μια καινούργια πατρίδα πάνω στα θεμέλια της ψυχής τους.
Η μοίρα των ανθρώπων μπορεί να είναι πραγματικά αδυσώπητη όσο και απρόσμενη, αφού εκατό χρόνια πρωτύτερα οι δικοί τους πρόγονοι, σ’ αυτόν εδώ τον ίδιο τόπο, στην περιοχή της Βέργας, βοήθησαν οικονομικά και όχι μόνο για τον Μεγάλο Ξεσηκωμό του Γένους, στις 23 Μαρτίου του 1821, στην Καλαμάτα.
Έφυγαν από τη ζωή με την κρυφή προσδοκία να αγγίξουν πάλι, έστω για λίγο, τη γη των πατέρων τους. Δεν τα κατάφεραν. Δεν ήταν στο χέρι τους. Ο καημός έφυγε μαζί τους. Ο αναστεναγμός και η ελπίδα τους όμως έμειναν στα τραγούδια τους, απλόχερα δοσμένα, όπως και το μεράκι τους, στο νέο αίμα της Ελλάδας και του απανταχού Ελληνισμού..
Κρίνοντας από τον τρόπο που εμείς οι απόγονοί τους ζούμε, θα ήθελα σήμερα να αναφερθώ, όχι τόσο σ’ αυτά που βίωσαν ή σε ιστορικά - πολιτικά και μη - γεγονότα της εποχής, όσο σ’ αυτά που κουβαλούσαν μέσα στις πληγωμένες ψυχές τους.
Σαν απλός άνθρωπος διαπιστώνω ότι η καθημερινότητα όχι μόνο η δική μου αλλά και σχεδόν όλων των Ελλήνων, χαρακτηρίζεται από ένα μικρασιατικό στοιχείο και ας μην υπάρχει μικρασιατική καταγωγή. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει φράσεις/εκφράσεις που δηλώνουν την επαφή με κάτι μικρασιάτικο έστω και πολύ μικρό..
Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν αληθινοί στην εκδήλωση των συναισθημάτων και της δημιουργίας τους, είχαν μέσα τους αστείρευτη αγάπη για τη ζωή και τον πολιτισμό τους που είναι δημιούργημα χιλιάδων ετών.
Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ σ’ ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς που φέρει την Ελληνική γλώσσα μα και την Ελληνική μουσική σημειογραφία στο Ιωνικό αλφάβητο, τοποθετημένο σε επιτύμβια στήλη στο Αϊδίνιο , στις κάποτε αρχαίες Τράλλεις. Πρόκειται για τον Επιτάφιο του Σεικίλου, ενός λυρικού ποιητή, που μέσα από τους στίχους ενός σκολίου, ενός απλού τραγουδιού των συμποσίων δηλαδή, του κρασιού και του γλεντιού, μας συμβουλεύει παροτρύνοντάς μας να χαιρόμαστε τη ζωή και όσο ζούμε να τελειωνόμαστε, να πλησιάζουμε στον ιδανικό φωτεινό εαυτό μας· «Όσον ζής φαίνου μηδέν όλως σύ λυπού …».
Με κανέναν τρόπο δεν θα άφηναν λοιπόν οι Μικρασιάτες τον πολιτισμό τους να σβήσει, αφού αυτό δεν κατέστη δυνατό ούτε με το διωγμό, ούτε με το θάνατο.
Ο Χάρος και η χαρά. Πόσο κοντά είναι αυτά τα δυο. Το ένα να μας θυμίζει το άλλο. Το αναπόφευκτο και το ζητούμενο, το απαραίτητο για τη ζωή. Να παλεύουν και ν’ αναμετριούνται ασταμάτητα μέσα στο ατέρμονο του Χρόνου.
Ήμουν παιδί όταν ακούγοντας Ήχους της Ανατολής η καρδιά μου σκίρτησε. Έκτοτε αναρωτιόμουν γιατί σε κάθε άκουσμα αυτών με έπιαναν τα κλάματα. Συνειδητά ανακάλυψα την ψυχική μου σύνδεση με την Μικρασιατική Μουσική στα πρώτα χρόνια της φοίτησης μου στο Μουσικό Πειραματικό Γυμνάσιο Παλλήνης και από τότε δε σταμάτησα να ανακαλύπτω τα μονοπάτια της κουβαλώντας μέσα μου ένα κομμάτι της … σαν να επιστρέφω κάθε φορά στο από πάντα οικείο και γνώριμο της μητρικής εστίας, στη ζέστη και την ασφάλεια της πατρικής αγκαλιάς…
Μέσα από τη δουλειά μου προσπαθώ να μεταφέρω στους μικρούς μαθητές μου αυτό το άγγιγμα ψυχής για τις δικές τους ρίζες…
Αναρωτιέμαι, τί είναι τελικά ο Μικρασιατικός Πολιτισμός που οι παππούδες μου κληροδότησαν;
Κληρονομικό δικαίωμα ή τρόπος ζωής;
Μιλώντας περήφανα σαν απόγονος Μικρασιατών, θα πω κληρονομικό δικαίωμα. Μιλώντας σαν άνθρωπος που πιστεύει ότι ο ευγενής πολιτισμός είναι απαραίτητος για τη συνέχεια του Ανθρώπου, θα πω τρόπος ζωής!
Αιωνία τους η μνήμη!
Σας ευχαριστώ.
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
https://www.facebook.com/media/set?vanity=messinialive&set=a.1269602630150459
