Υπό άλλες συνθήκες, εννοώ της κανονικότητας και του προγραμματισμού, θα βρισκόμασταν στο λιμάνι της Καλαμάτας για να υποδεχτούμε το μοναδικό καράβι που επισκέπτεται κάθε Σάββατο βράδυ τη Μεσσηνιακή πρωτεύουσα και μιλάμε για το "Βιτσέντζο Κορνάρο", ο οποίος εδώ και ένα μήνα βρίσκεται λαβωμένος εκτός μάχης και είναι αβέβαιο αν θα συνεχίσει τα ταξίδια του...
Όμως σήμερα κληθήκαμε να καλύψουμε την άφιξη 104 παράτυπων μεταναστών ή λαθρομεταναστών ή προσφύγων ή όπως θέλει ο καθένας να τους αποκαλεί για να νιώθει καλά...
Για άλλη μία φορά βιώσαμε μία κατάσταση που σου σφίγγει η καρδιά, μία βουβή υποδοχή 100 ανθρώπων που δεν ξέρεις από πού ήρθαν, πού πηγαίνουν και τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, νέοι άνθρωποι που σίγουρα δεν επέλεξαν να μπουν σαν σαρδέλες σε ένα σκάφος της κακιάς ώρας και να διασχίσουν το Αιγαίο και όπου τους βγάλει...
Οι 100 άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, θυμωμένοι, απογοητευμένοι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, με την απόγνωση στα μάτια και την αβεβαιότητα ζωγραφισμένη σε κάθε τους βήμα...
Νέοι άνθρωποι, παιδιά και έγκυες, περιπλανώμενοι στο άγνωστο για ένα καλύτερο αύριο, που κανένας δεν ξέρει ποιος θα τους το προσφέρει, και σίγουρα όχι η επίσης ταλαιπωρημένη χώρα μας...
Εκτός από τους φορείς και τις εθελοντικές ομάδες που έχουν ταχθεί να μην υπολογίζουν χρώμα, φυλή, φύλο, ηλικία, οικονομική κατάσταση και ό,τι άλλο κάνει διαφορετικό έναν άνθρωπο, που σκύβουν χωρίς δεύτερη σκέψη για να βοηθήσουν, υπάρχουμε και όλοι εμείς που δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε απέναντι σε αυτά τα καραβάνια της ντροπής που έχουν πλημμυρίσει τη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια...
Η συντριπτική πλειοψηφία σκέφτεται φωναχτά και λέει "τι ήρθαν να κάνουν στη χώρα μας όλοι αυτοί;", ενώ και σήμερα ακούσαμε τη γνωστή προτροπή που βολεύει πολλούς "να τους πάρετε στο σπίτι σας"!
Κατά βάθος οι περισσότεροι, ούτε καν θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία να τους φιλοξενήσουμε έστω και για μία ημέρα, άλλοι το δείχνουν με πράξεις, άλλοι το δηλώνουν με λόγια και άλλοι έχουν το προσωπείο της ψεύτικης φιλοξενίας που δεν το πιστεύουν και το κάνουν για τα μάτια του κόσμου ή για τις ανάγκες των ψήφων....
Τελικά δεν ξέρω πόσο φιλόξενη χώρα είμαστε και είναι λυπηρό που έπεσε σε μας ο κλήρος υποδοχής ή εισδοχής, σε μία χώρα χωρίς δυνατότητες και με τεράστια οικονομική κρίση.
Ο πρόσφυγας έχει δικαίωμα στην στέγαση, στην εκπαίδευση αλλά και στην οικονομική ενίσχυση.
Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν το θέμα από απόσταση, αφού δεν θέλουν να εμπλακούν σε κάτι που δεν τους επηρεάζει άμεσα και δίνοντας μερικά εκατομμύρια νομίζουν ότι κουκουλώνουν το πρόβλημα σε μία ανύπαρκτη ενιαία ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική...
Υπάρχουν όμως και πολίτες που ανοίγουν την αγκαλιά τους και παρέχουν κάθε δυνατή βοήθεια.
Είναι αυτοί που διασώζουν την Ελληνική φιλοξενία και τον πολιτισμό.
Κλείνοντας αυτή τη σκέψη θα μου μείνει η βουβή υποδοχή, που δεν μιλούσε κανείς στο λιμάνι και υπήρχε μία αμηχανία...
Τελικά, είναι πολλά πράγματα που πρέπει να δουλέψουμε μέσα μας και να ξεκαθαρίσουμε...
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
