Επί Σκηνής

Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας: “Το μαγκάλι”

Το θεατρικό έργο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου “Το μαγκάλι” παρουσιάζει η Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας την Πέμπτη 29 και την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018, στις 9.00 το βράδυ στο Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.

Όπως σημειώνεται από την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας πρόκειται για “Μια ηθογραφική κωμωδία που μας ταξίδεψε σε αλλοτινές καταστάσεις και πρόσωπα που είχαμε ακούσει σε διηγήσεις και ιστορίες άλλων ή είχαμε σατιρίσει και βιώσει στο παρελθόν.

Το έργο διαπραγματεύεται την ιστορία πέντε γυναικών, (χήρες όλες) διαφορετικών ηλικιών σε μια βραδινή τους επίσκεψη στο σπίτι της κυρά Καλλιόπης στα Φιλιατρά, που συζητούν, αστειεύονται, φιλονικούν και κουτσομπολεύουν αναμασώντας αναμνήσεις από τους μακαρίτες συντρόφους τους και το παρελθόν τους.

Με την κουβέντα γύρω από ένα μαγκάλι, βγάζουν στην επιφάνεια το βαθύ συντηρητισμό τους, τη θρησκοληψία τους, τις πολιτικές τους αντιπαραθέσεις με τα μικροσυμφέροντα που τις χαρακτηρίζουν, το άγχος της περασμένης ηλικίας τους και το χαμηλό πολιτιστικό τους επίπεδο.

Όλα αυτά μέχρι που εμφανίζεται ένας όμορφος νέος άντρας. Τι ρόλο θα παίξει άραγε στη ζωή τους;

Η επιμέλεια και σκηνοθεσία είναι ομαδική, η μουσική επιμέλεια της Τέτας Βασιλάκη και παίρνουν μέρος με αλφαβητική σειρά οι: Μάρθα: Φανή Αλεξανδρίδη, Μαρίκα: Τέτα Βασιλάκη, Μαριγούλα: Γιώτα Βασιλειάδη, Βαγγελιώ: Ισμήνη Κωνσταντοπούλου, Καλλιόπη: Λέττα Πετρουλάκη και
Γιατρός: Αντρέας Βρυώης.

Ευχαριστούμε θερμά το συγγραφέα που μας πρότεινε να ζωντανέψουμε και μας εμπιστεύτηκε το κείμενό του και τους: Σταυρούλα Μπαρδουνιώτη , Κατερίνα Πετρουλάκη και Βενετσάνο Μπαλόπουλο για τη βοήθειά τους.
Η καλύτερη εισαγωγή για το έργο είναι το κείμενο του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου “Περί μαγκαλίου” που σας επισυνάπτουμε.
Η είσοδος για την παράσταση είναι 5 ευρώ για όλους”.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΕΡΙ ΜΑΓΚΑΛΙΟΥ

“Μια εικόνα, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν παραμένει αναλλοίωτη στο μυαλό μου, είναι η παρακάτω, που ανήκει στην παιδική μου ηλικία: Ένα μαγκάλι στο κέντρο της κουζίνας του πατρικού μας και γύρω από αυτό τέσσερις πέντε γυναίκες μαυροφορεμένες, ένεκα χηρείας.

Όσο για μένα μαζί με την αδελφή μου, να ακούμε παραμύθια και μύθους για άλογα του Ποσειδώνα μέχρι και την ιστορία του Τιτανικού, μιας και ο αδελφός της θείας μου Πηνελόπης, όταν ερχόταν από την Αμερική, ο Τιτανικός έπλεε προς το αναπάντεχο ναυάγιο του.
Την θυμάμαι τότε να λέει: «Το καράβι βούλιαζε Γρηγόρη μου και οι μουσικοί παίζανε. Ακούς εκεί… θάρρος ε;».
Όμως τα πλέον χαρακτηριστικά ακούσματα είχαν να κάνουν με την Κόλαση. Ναι! Ο μεταφυσικός αυτός χώρος, ήταν η αδυναμία της θείας Πηνελόπης και μάλιστα της άρεσε η διήγηση περί αυτής να πραγματώνεται, όταν λόγω νύστας οι άλλες τριγύρω της χήρες είχαν αποκοιμηθεί πάνω απ’ τα αναμμένα κάρβουνα.
«Τι γίνεται στην Κόλαση» την ρωτούσα κάθε τόσο και η απάντηση που λάμβανα πάντα σταθερή: «Όσοι είναι αμαρτωλοί τους βράζουν σε μεγάλα καζάνια ή τους σακατεύουν με σκουπόξυλα. Τους πιο κακούς τους τηγανίζουν σε ένα τεράστιο τηγάνι». Άντε μετά να μην βγεις νευρωσικός…

Αυτή η ομήγυρη για την παιδική μου ψυχή δεν αποτελούσε το «Μαγκάλι της Χηρείας» αλλά τον «Καυστήρα του Σατανά».
Που και που καμιά από τις κυράδες έπεφτε στο μαγκάλι και ούρλιαζε απ’ το κάψιμο. Τότε όλες μαζί όρμαγαν επάνω της με ότι δροσερό υπήρχε, ντοματόπαστα ή καμιά πατάτα και την άλειφαν μπας και σταματήσει το μαρτύριο.

Μα αυτές δεν καταλάβαιναν τίποτε. Λίγη ώρα μετά ξαναροχάλιζαν μέχρι που κατά τα μεσάνυχτα χτύπαγε την πόρτα ο Φώτης, ο γείτονάς μας, ψαράς και μεγάλος παραμυθάς. Άναβε το τσιγάρο του απ’ τα κάρβουνα, τραγούδαγε ένα μαστούρικο άσμα και άρχιζε τις δικές του μυθοπλασίες: «Σήμερα κυρά Χριστούλα βρήκα σακάτω στα Στροφάδια μια γοργόνα. Ήθελε να με πάρει μαζί της στον βυθό, αλλά της έκλεισα το μάτι και μετά απ’ αυτό με πλησίασε με χαμόγελο και με ρώτησε που λες: «Θες Φώτη να μου πεις τι κάνει το αδελφάκι μου ο Μέγας Αλέξανδρος;» «Μαζί τα λέγαμε πριν λίγο κυρά Γοργόνα μου» απαντούσε η φαντασίωση του Φώτη και η παρέα ξανάπεφτε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Κάπως έτσι θυμάμαι στη γειτονιά μου το Χαλαζονάκι να περνάμε τα βράδια γύρω απ’ το μαγκάλι, συζητώντας πότε για την κηδεία της επόμενης μέρας, πότε για τα βαφτίσια του Σαββάτου ή τον γάμο της Κυριακής.
Κι όταν μεγαλώνοντας τους έλεγα καμιά «πονηρή» κουβέντα για να τις πειράξω, έπιαναν όλες τα μάγουλά τους, με φτύνανε και χτυπιόντουσαν σαν μαινάδες: «Φτου σου παλιόπαιδο, σαν δεν ντρέπεσαι» και σταυροκοπιόντουσαν όλες μαζί.

Αυτές οι μνήμες ξαναζωντάνεψαν εμπρός μου, σαν είδα μία πρόβα της θεατρικής παράστασης «Το Μαγκάλι» ενός έργου που γράφτηκε ακριβώς για να θυμίσω σε μερικούς, την απλή λαϊκή καταγωγή μας, την επαρχιώτικη ζωή μας και το υπέροχο βίωμα της γειτονιάς.

Ευχαριστώ όλες και όλους τους συντελεστές της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας, για την μεγάλη τιμή να παίξουν ένα έργο μου προσφέροντας στον εσώτερο κόσμο μου μοναδική χαρά.
Ακόμα μεγαλύτερη τιμή νιώθω μετά την αποκάλυψή τους προς εμένα – σε μια πρόβα όπου με είχαν προσκαλέσει να παρακολουθήσω την παράσταση – πως όλες οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες είναι ερασιτέχνες και παίζουν για το κέφι τους.

Πιστέψτε με ακόμα και σήμερα αρνιέμαι να το πιστέψω. Όλοι τους παίζουν τόσο επαγγελματικά, ίσως γιατί καταθέτουν την ψυχή τους και ένα ταλέντο που από σεμνότητα απέκρυβαν έως σήμερα. Καιρός όμως να «εκτεθούν» ενώπιον μας για να εισπράξουν το γενναίο χειροκρότημα από καρδιάς όλων μας.
Προσωπικά τους οφείλω πολλά, το δε ευχαριστώ είναι ελάχιστο για να αποδώσει το μέγεθος των συναισθημάτων μου”!

Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας: “Το μαγκάλι”
To Top