"Μετά από μια σειρά δημοσιεύσεων μου, που έχουν εκδοθεί σχετικά με το ελαιόλαδο, είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο θέμα της εμπορικής αξίας του και αυτό επειδή δεν αγγίζει τον τομέα της ειδίκευσής μου (τεχνολογία – γευσιγνωσία ελαιολάδου).
Το παρακάτω άρθρο όμως είναι βιωματικό και όχι επιστημονικού περιεχομένου.
Διανύουμε την πιο δύσκολη ίσως σεζόν της ελληνικής ελαιοκομίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η φετινή παραγωγή χαρακτηρίζεται αποκλειστικά από «προβληματικά» ελαιόλαδα και δεν υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Μια τέτοια εξαίρεση καταφέραμε να επιτύχουμε με ένα από τους παραγωγούς που συνεργαζόμαστε και να παράξουμε κάποιες παρτίδες με «σπάνιες» για αυτή τη χρονιά οξύτητες (<0,25).
Τα παραπάνω εξαιρετικά χαρακτηριστικά των ελαιολάδων κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν και προέκυψαν από μακροχρόνιο σχεδιασμό, σκληρή δουλεία, αυξημένο κόστος παραγωγής και εφαρμογή ορθών πρακτικών σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας.
Η «περίεργη» απόκριση των εμπόρων της Μεσσηνίας πραγματικά με εξέπληξε. Οι προσφορές που έγιναν ήταν στο εύρος των 3,1 - 3,4 €, ενώ την ίδια στιγμή ελαιόλαδα παρόμοιας ποιότητας σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (π.χ. Τυνησία) πληρώνονται καλύτερα, ο δε γειτονικός μας Νομός της Λακωνίας τα κοστολογεί με 4,1 €.
Σε συζήτηση που είχα με φίλο μου και καλό γνώστη του τομέα του ελαιολάδου μου επισήμανε με νόημα ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».
Η συμβουλή μου λοιπόν σε παραγωγούς με ελαιόλαδα με χαμηλές οξύτητες(<0,5) είναι να μην πουλάνε σε αυτές τις χαμηλές τιμές και να περιμένουν μέχρι τον Ιανουάριο, που σύμφωνα με πληροφορίες από έγκυρες πηγές μου από την Ισπανία οι τιμές θα ανακάμψουν".
O Κωνσταντίνος Τσορώνης είναι Σύμβουλος παραγωγής και ποιότητας ελαιολάδου, Πιστοποιημένος γευσιγνώστης ελαιολάδου.
