Κυριακή 17 Νοεμβρίου: Κανένας θάνατος στο δρόμο δεν είναι αποδεκτός
Όραμα Μηδέν: Η μόνη λύση
Η τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη αποτελεί με απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ το 2005 την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων. Για μας, για όποιον έχει χάσει δικό του άνθρωπο μ αυτόν τον τρόπο είναι προφανές πως κάθε ημέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό η Μνήμη είναι παρούσα.
Αν έχουμε ανάγκη από μια Ημέρα Μνήμης αυτό έχει να κάνει με την έμπρακτη αναγνώριση από τη μεριά της Πολιτείας των ευθυνών της για την κατάσταση που έχει επιβληθεί στο οδικό δίκτυο που από δίκτυο επικοινωνίας έχει μετατραπεί σε πεδίο απόλυτης εξουσίας του ισχυροτέρου, δηλαδή του μηχανοκίνητου ανθρώπου με αποτέλεσμα την διαρκή αναπαραγωγή του τροχαίου εγκλήματος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΑΣ 88% των ανθρωποκτονιών στη χώρα μας οφείλονται σε τροχαίες συγκρούσεις. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
Αλλά η Ημέρα Μνήμης δεν είναι Ημέρα των Αριθμών. Είναι Ημέρα των Ανθρώπων.
Σκεφτόμαστε, Σεβόμαστε και Τιμάμε, όλους αυτούς που χάθηκαν στους δρόμους, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους συντρόφους, τους γονείς, τους φίλους μας, τους γνωστούς και τους άγνωστους τους ανθρώπους που χάθηκαν και τις οικογένειες τους, τους ανθρώπους που συνέχισαν να ζουν με σοβαρά προβλήματα μετά από ένα τραυματισμό, όλους αυτούς που ο παραλογισμός έμελε να μας ενώσει. Ενώνουμε τις φωνές μας για να διεκδικήσουμε το ένα και μοναδικό αίτημα:
Κανένας Θάνατος στο Δρόμο δεν είναι αποδεκτός!
Για αρκετούς μπορεί ένα τέτοιο αίτημα να φαντάζει ουτοπικό.
Αλλά αν αυτό είναι ουτοπία τι είναι άραγε η αποδοχή του τροχαίου θανάτου σαν κάτι το φυσιολογικό. Ρεαλισμός; Πρόοδος;
Ας απαντήσει μέσα του ο καθένας που θεωρεί κάποιον αριθμό θανάτων στο οδικό δίκτυο σαν αναπόφευκτο πόσα μέλη της οικογένειας του θα θεωρούσε φυσιολογικό να χάσουν τη ζωή τους ή να μείνουν ανάπηροι επειδή περπατούσαν, έκαναν ποδήλατο, πήγαιναν μια βόλτα η στη δουλειά τους με μηχανή ή αυτοκίνητο.
Πως μπορούμε αυτό που θεωρούμε αδιανόητο για μας και την οικογένεια μας να το θεωρούμε αποδεκτό και φυσικό για την κοινωνία;
Καλούμε τις οικογένειες των θυμάτων, να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις Μνήμης που θα γίνουν και στη χώρα μας, στην Αθήνα, στο Ηράκλειο, στη Ρόδο, στην Αλεξανδρούπολη και όπου αλλού.
Φέτος επειδή η Ημέρα Μνήμης συμπίπτει με την επέτειο του Πολυτεχνείου οι εκδηλώσεις θα γίνουν σε διαφορετικές ημέρες για να μπορέσει η φωνή μας να ακουστεί καθαρά.
Στο Ηράκλειο Κρήτης στις 16 Νοεμβρίου, στην Αλεξανδρούπολη και στη Ρόδο στις 17, στην Αθήνα στις 22 Νοεμβρίου.
Ας είμαστε όλοι εκεί. Όχι άλλες χαμένες ζωές στην άσφαλτο!
Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα
ΑΘΗΝΑ- Παρασκευή 22 Νοεμβρίου
19.00: Στο Ελληνικό Μολύβι, Ιερά Οδός 154 (στάση Μετρό Ελαιώνας) Εκδήλωση – Συναυλία.
Εναρκτήρια ομιλία: κα Charlotte Sammelin πρέσβειρα της Σουηδίας.
Πως μια χώρα κατόρθωσε το «ακατόρθωτο»: να σέβεται και να προφυλάσσει την ανθρώπινη ζωή στο οδικό δίκτυο μέσα από την πολιτική που κωδικοποιήθηκε σαν Όραμα Μηδέν – Vision Zero.
Προβολή βίντεο και φωτογραφιών, παρέμβαση του SOS Τροχαία Εγκλήματα.
Συναυλία με παραδοσιακά και λαικά τραγούδια από δύο τραγουδίστριες, μέλη του συλλόγου μας, την Σοφία Εμφιετζή, μητέρα του Αλέξανδρου Τσίμινα 22 ετών και την Καίτη Μακρή, μητέρα του Στράτου Φούσκα 20 ετων που έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα
Υπάρχει λόγος να είμαστε απαισιόδοξοι
1.350.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή, και πολλοί περισσότεροι τραυματίστηκαν σοβαρά στους δρόμους του κόσμου σε τροχαία δυστυχήματα το 2018. Με μαθηματική ακρίβεια και με οδυνηρό τρόπο επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας από τις αρχές του 2000 πως αν δεν ληφθούν ουσιαστικά μέτρα από τις κυβερνήσεις οι θάνατοι από τροχαίες συγκρούσεις θα αυξάνουν διαρκώς και στη δεκαετία του 30 θα φτάσουμε στους 2.400.000 νεκρούς κάθε χρόνο!
Παρόλο που ο Π.Ο.Υγείας επιμένει πως τα τροχαία είναι προβλέψιμα και άρα μπορούν να προληφθούν Παρόλο που ένα περιορισμένος αριθμός χωρών έχει αποδείξει ότι αυτό πράγματι είναι δυνατό. Η ανθρωπότητα στο σύνολο της φαίνεται ότι έχει επιλέξει το δρόμο του θανάτου, θεωρώντας φυσιολογικό ή αναπόφευκτο το θάνατο στο δρόμο.
Ακόμα και στην Ευρώπη, την ασφαλέστερη σε οδική ασφάλεια ήπειρο, οι στόχοι που τίθενται δεν μπορούν να εκπληρωθούν. Αντί της μείωσης των θανάτων από τροχαία κατά 43% μεταξύ 2010 -2018, επίσημο στόχο της Ευρωπαικής Επιτροπής, είχαμε μείωση μόλις κατά 21%.
Αυτές είναι οι συνέπειες της άρνησης ανάληψης μιας συστηματικής μακροπρόθεσμης πολιτικής και της αχαλίνωτης προώθησης της μηχανοκίνησης σαν ουσιαστικά του μοναδικού επίγειου μεταφορικού μέσου.
Πίσω απ αυτούς τους διαρκώς αυξανόμενους αριθμούς, υπάρχουν άνθρωποι.
Άνθρωποι που χάθηκαν και άνθρωποι που ζουν σαν χαμένοι.
Στη χώρα μας τη χρονιά που πέρασε πάνω από 709 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, 701 τραυματίστηκαν βαριά και 12.073 ελαφρά (προσωρινά στοιχεία ΕΛΑΣ).
Αυτό σημαίνει πως στη χώρα μας έχουμε 66 νεκρούς ανά εκατομμύριο κατοίκων όταν η Νορβηγία έχει 20, η Ελβετία 27, το Ηνωμένο Βασίλειο 28, η Ιρλανδία 30, και η Σουηδία 32. Όσοι κυκλοφορούν στο ελληνικό οδικό δίκτυο έχουν δηλαδή διπλάσια ή και τριπλάσια πιθανότητα θανάτου απ όσους κυκλοφορούν σ αυτές τις χώρες. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας τα πράγματα είναι ιδιαίτερα άσχημα: στην Κρήτη με 57 νεκρούς μέχρι σήμερα φτάσαμε ήδη στους 90/1.000.000 κατοίκων… Εδώ η πιθανότητα τείνει να γίνει πενταπλάσια…
Μιλάμε για ανθρώπινε Ζωές μη το ξεχνάμε.
Στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι άνθρωποι που χάνονται είναι νέοι (παγκόσμια οι τροχαίες συγκρούσεις αποτελούν πλέον το πρώτο αίτιο θανάτου για τις ηλικίες από 5 εως 29 ετων, ενώ τα 3 στα 4 θύματα είναι άνδρες.
Στη χώρα μας που μεθοδευμένα υποσκάφθηκε η προσπάθεια ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου, χωρίς μέσα σταθερής τροχιάς στις πόλεις (με εξαίρεση ένα ελλιπές δίκτυο στην Αθήνα), με αναιμικά και αναξιόπιστα ΜΜΜ, στη χώρα όπου οι ποδηλατόδρομοι αποτελούν πεδίο επιστημονικής φαντασίας και οι πεζόδρομοι φτιάχνονται με καθυστέρηση δεκαετιών και ο κάθε καταπατητής του δημόσιου χώρου, πεζόδρομου, πεζοδρομίου ράμπας κλπ απολαμβάνει ασυλίας ακόμα και εκτίμησης, είναι προφανές ότι τα τροχαία δυστυχήματα δεν πέφτουν από τον ουρανό.
Από 2.036.625 μηχανοκίνητα οχήματα που υπήρχαν στην Ελλάδα το 1985 φτάσαμε στα 8.236.637 το 2018 (αύξηση κατά 304.43%!!!). Ποιο κυκλοφοριακό δίκτυο, ποιες υποδομές αναπτύχθηκαν για να χωρέσουν και ν «αντέξουν» μια τέτοια αύξηση; Ποια Τροχαία αναπτύχθηκε και οργανώθηκε για να επιτηρήσει μια τέτοια έκρηξη στην κυκλοφορία;
Είχαμε και διατηρούμε από τα υψηλότερα όρια ταχύτητας στην Ευρώπη και μέσα στις πόλεις και στους αυτοκινητοδρόμους. Είχαμε και διατηρούμε από τα υψηλότερα νόμιμα όρια συγκέντρωσης αλκοόλ στο αίμα σε όλες τις κατηγορίες των οδηγών. Ακόμα και για την εγκατάλειψη των θυμάτων θεσπίσαμε ευνοικούς για τους δράστες νόμους (άρθρο 43 τουΚ.Ο.Κ.)
Φτιάξαμε και διατηρούμε ένα εκρηκτικό μίγμα στην κυκλοφορία.
Και αμνηστεύσαμε τις συνέπειες της έκρηξης.
Γι αυτό θάχουμε για χρόνια ακόμα δυστυχώς, πολλούς ανθρώπους να σκεφτόμαστε και να τιμούμε την Ημέρα Μνήμης.
Γιατί δεν σεβόμαστε τη Ζωή.
Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα
