Τροφή για σκέψη

“Όταν ο κώδικας γράφεται μέσα σε ένα ποτάμι”

Γράφει η Αγγελική Ρουμελιώτου – Πούπουζα

“Αν έτυχε κάποιος να βρεθεί το πρωί, για την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού, στον ποταμό Πάμισο ή σε άλλες περιοχές στις οποίες κατοικούν τσιγγάνοι θα πρόσεξε ότι οι έφηβοι Ρομά είχαν πάρει θέση μέσα στο ποτάμι με μια δική τους οργάνωση και συνεννόηση ώστε να πιάσουν πρώτοι τον Σταυρό. Και όταν το πέτυχαν πάλι με μια νέα μεταξύ τους συνεργασία αποφάσισαν για το πώς θα τον περιφέρουν ανάμεσα στους παρευρισκόμενους αλλά και στην πόλη.

Μπορούμε να σταθούμε μόνο στο «για τα λεφτά το έκαναν» αλλά μπορούμε να σταθούμε και στην δεξιότητα να φτιάχνουν πλάνο, συνεργασία, σχέδιο όταν κάτι τους ενδιαφέρει. Μπορούμε να το σκεφτούμε και σε ένα άλλο επίπεδο, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο με άλλες πολιτικές, νόμους και εκπαίδευση θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν μια δυνατή ομάδα που δεν χαραμίζεται στις κλοπές αλλά καταπιάνεται με την επιχειρηματικότητα. Βέβαια το «μπορούν» ενίοτε επισκιάζεται από το «να θέλουν». Κι εκεί νομίζω ότι πρέπει να στοχεύσουμε. Στο να «θέλουν».
Καμιά φορά αντιμετωπίζουμε τα τσιγγανόπουλα ως περιορισμένων κοινωνικών ή και νοητικών δυνατοτήτων ενώ είναι πανέξυπνα παιδιά αλλά με μια τελείως διαφορετική κουλτούρα. Μεγαλώνουν μέσα σε μια κοινωνία που απαιτεί να αλλάξουν ενώ εκείνα και οι οικογένειες τους δεν έχουν κανένα εσωτερικό κίνητρο να κάνουν αλλαγές. Οι λόγοι είναι γνωστοί…
Άρα, όλα τα μέτρα και οι πολιτικές θα πέφτουν στο κενό χωρίς κανένα αντίκρισμα αφού δεν υπάρχει πραγματική επιθυμία. Μήπως λοιπόν είναι καιρός να αλλάξουν εκ βάθρων οι πολιτικές και ο τρόπος αντιμετώπισης τους;
Πρέπει να πιστέψουμε όμως, πρώτοι εμείς, “οι άλλοι”, ότι δεν είναι οι κακομοίρηδες που περιμένουν από τους μπαλαμούς να τους σώσουν.
Πρέπει επίσης να μετρήσουμε το ότι, όσο πάνε σχολείο σχεδόν ποτέ δεν μπλέκουν στην παραβατικότητα.
Αντίθετα, όλες οι κλοπές σημειώνονται ένα δύο χρόνια μετά την εγκατάλειψη του σχολείου.
Κάτι λέει αυτό…

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Τι κάνει αλήθεια τη διαφορά;
Και να παραδεχτούμε ότι έχουν δυνατότητες. Ποιές είναι αυτές; Τις κατέγραψε κανείς ποτέ;
Και να τους δείξουμε ότι μπορούν να τις αξιοποιήσουν θετικά.
Να καταργήσουμε τα δικά μας, άγνωστα γι αυτούς, πλάνα και να φτιάξουμε μαζί τους, δικά τους.Θυμάμαι σε ένα σεμινάριο να γελάει όλο το κοινό όταν οι πανελίστες έλεγαν ότι θα υπάρχει ηλεκτρονική πλατφόρμα ώστε οι τσιγγάνοι να δημοσιοποιούν τις δυσκολίες που βιώνουν.
Άκουσον, “ηλεκτρονική πλατφόρμα” σε ανθρώπους σχεδόν αναλφάβητους στη μεγάλη πλειοψηφία…
Χρειάζεται να πάνε σχολείο. Για να δυναμώσουν το μυαλό τους. Για να μάθουν να το χρησιμοποιούν για καλό. Για να καλλιεργήσουν την ηθική τους. Για να αναγνωρίσουν ότι υπάρχουν αξίες.
Το είχα ξαναγράψει όταν είδα ένα τεράστιο τσιγγάνικο σόι στο νεκροταφείο όπου κηδεύονταν ένας δικός τους άνθρωπος. Παιδιά και μεγάλοι ήταν σαν ένα σμήνος πουλιών που ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο. Αυτό από μόνο του δείχνει ότι αξίες υπάρχουν αλλά με ένα δικό τους κώδικα που πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε αν θέλουμε να συνυπάρξουμε.
Το ξαναείδα σήμερα με τον κώδικα που γραφόταν μέσα σε ένα ποτάμι“.

“Όταν ο κώδικας γράφεται μέσα σε ένα ποτάμι”
To Top