Άρθρο Μερτίκα Παναγιώτη, μέλους της ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ
Το ΚΚΕ, από την αρχή της πανδημίας κορονοϊού, έθεσε ανοιχτά ένα συνολικό πλαίσιο λαϊκής διεκδίκησης για την προστασία της υγείας του λαού. Πέρα από τα αιτήματα για αποσυμφόρηση των μαζικών χώρων εργασίας, των σχολείων και πανεπιστημίων, αλλά και των μέσων μαζικής μεταφοράς, την τακτική και δωρεάν διενέργεια διαγνωστικών τεστ σε μαζικούς χώρους για την παρακολούθηση της διασποράς του ιού, την άμεση και ουσιαστική θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, μπήκε και το αίτημα να εξασφαλιστεί ότι ο λαός θα έχει τη δυνατότητα να εμβολιαστεί άμεσα και με ασφάλεια. Διότι ο οργανωμένος μαζικός εμβολιασμός του πληθυσμού απέναντι σε κάθε λοιμώδες νόσημα, αποτελεί επιστημονικό επίτευγμα και κατάκτηση της ανθρωπότητας, ένα κατοχυρωμένο στη συνείδηση λαϊκό δικαίωμα για τη προστασία της υγείας.
Οι κομμουνιστές, μαζί με πρωτοπόρους αγωνιστές του εργατικού λαϊκού κινήματος, βγήκαμε μπροστά στη διεκδίκηση των παραπάνω αιτημάτων, πραγματοποιώντας αγωνιστικές κινητοποιήσεις κατά τις οποίες τηρήθηκαν απαρέγκλιτα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό. Ακυρώσαμε έτσι στην πράξη την προσπάθεια της κυβέρνησης να ενοχοποιήσει τις συγκεντρώσεις για τη διασπορά του ιού και να επιβάλλει έμμεσα σιγή νεκροταφείου ώστε να περνά απρόσκοπτα τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της για λογαριασμό του κεφαλαίου. Ως Κόμμα επίσης, κάναμε πράξη το «η γνώση είναι δύναμη», όπως προκύπτει και από τα στατιστικά στοιχεία στο 21ο Συνέδριό μας που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες εβδομάδες, αφού το 92,76% των αντιπροσώπων είχε κάνει τουλάχιστον μία δόση εμβολίου (με το 42,06% να έχει πραγματοποιήσει και τις δύο και αυτό να σχετίζεται άμεσα με τις περιορισμένες δυνατότητες του εμβολιαστικού προγράμματος συνολικά!), αρκετά πάνω από τον τότε πανελλαδικό μέσο όρο!
Η κυβέρνηση από την άλλη, προσπαθώντας να ξεφύγει από τις ευθύνες της που δεν πήρε ουσιαστικά μέτρα για την προστασία του λαού από την πανδημία, ρίχνει την ευθύνη πότε στις διαδηλώσεις, πότε στη νεολαία ότι δεν τηρεί τα μέτρα, και το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να ταυτίσει το ανεμβολίαστο τμήμα του λαού, με τον σκοταδισμό της μικρής μερίδας των αντιεμβολιαστών, για να δικαιολογήσει τα σχετικά χαμηλά ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης στον γενικό πληθυσμό. Θέλει να κρύψει τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος, που βρίσκονται στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που έχει μετατρέψει το εμβόλιο από πανανθρώπινο αγαθό, σε χρυσοφόρο εμπόρευμα. Οι σφοδροί ανταγωνισμοί μεταξύ καπιταλιστικών κρατών για τις πατέντες στην παραγωγή και διάθεση εμβολίων, οι καθυστερήσεις προπληρωμένων παραγγελιών από χρήματα των λαών αλλά και η αδυναμία φτωχότερων κρατών να παράξουν ή να αγοράσουν εμβόλια, η εργαλειοποίηση του εμβολιασμού για γεωπολιτικά παιχνίδια, έχουν προκαλέσει τη σοβαρή καθυστέρηση στην έγκαιρη εμβολιαστική κάλυψη των λαών σε διεθνές επίπεδο. Αποτέλεσμα, ενώ οι επιστημονικές και τεχνικές δυνατότητες της εποχής επιτρέπουν να καλυφθεί η επιτακτική αυτή ανάγκη, στην πράξη το πράγμα να κολλά στα συμβόλαια δισεκατομμυρίων των πολυεθνικών φαρμάκου, στην κατανομή της πίτας, στους εκβιασμούς στις πλάτες των λαών. Και ενώ οι μεταλλάξεις του ιού τρέχουν, μια νέα φάση της πανδημίας είναι στο κατώφλι, με πιθανή εξέλιξη ένα νέο γύρο εκτεταμένης νόσησης και θανάτων παγκοσμίως!
Ακόμα όμως και η αμφιβολία που έχει καλλιεργηθεί σε μερίδα του λαού για την ασφάλεια των εμβολίων, γεγονός που συμβάλλει και αυτό στην πορεία του εμβολιασμού, σε μεγάλο βαθμό είναι αποτέλεσμα πολιτικής διαχείρισης του ζητήματος εγχώρια και διεθνώς. Από τη μία είναι η αντιφατική στάση των επιτροπών της Ε.Ε. απέναντι σε συγκεκριμένα εμβόλια, που υποκρύπτει τις ενδομονοπωλιακές αντιθέσεις, αλλά και τα υγειονομικά πρωτόκολλα λάστιχο στους χώρους δουλειάς, στα μέσα μεταφοράς και στα σχολεία που πατάνε στη λογική του κόστους οφέλους και στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Από την άλλη, οι ήξεις αφήξεις τοποθετήσεις των λοιμωξιολόγων σε σχέση με τα μέτρα προστασίας ή και κάποιες αντιεπιστημονικές απόψεις από μεμονωμένες περιπτώσεις μεταξύ αυτών του τύπου «η μεταλαβιά δεν κολλάει τον ιό», αλλά και η απουσία ουσιαστικής επιστημονικής ενημέρωσης, ρίχνουν νερό στο μύλο του ανορθολογισμού και του φόβου. Δεν είναι όμως ότι έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του λαού στην ίδια την επιστήμη, αλλά στη μερίδα των επιστημόνων που έχουν μετατραπεί σε ιμάντα προώθησης των συμφερόντων πολυεθνικών ή και κυβερνητικών πολιτικών.
Από την άλλη, οι ιδέες του τύπου «δεν θα μου πει κανείς αν θα κάνω εμβόλιο, δικό μου είναι το σώμα», με το μανδύα της δήθεν ελευθερίας του ατόμου (της αστικά ορισμένης ελευθερίας δηλαδή!), οδηγούν την όποια αμφισβήτηση σε αντιδραστικά μονοπάτια. «Ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας», έλεγε στον αντίποδα ο Ένγκελς, ζήτημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη βαθιά επιστημονική γνώση των πραγμάτων και φαινομένων σε επίπεδο κοινωνίας συνολικά, που δεν έχει να κάνει με την αντανάκλαση της πραγματικότητας στη συνείδηση του καθενός ατόμου ξεχωριστά η οποία διέπεται από παραμορφώσεις και πλάνες.
Η υποταγή στο αυθόρμητο της ατομικής συνείδησης, έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να εκθρέψει τις πιο αντιδραστικές ιδέες και δυνάμεις, όπως ακροδεξιές-φασιστικές. Γι’ αυτό, και έχουν ευθύνες τα αστικά πολιτικά κόμματα. Από τη ΝΔ που το αξιοποιεί για να φανεί ως το αντίπαλο δέος στον ανορθολογισμό αποκρύπτοντας τις πολιτικές ευθύνες της, ως τον ΣΥΡΙΖΑ που κλείνει το μάτι στους αντιεμβολιαστές. Στην ίδια γραμμή πλεύσης με τον ΣΥΡΙΖΑ και οι οπορτουνιστικές δυνάμεις, που υιοθετώντας αντιεπιστημονικές θεωρίες, π.χ. για το «κοινωνικό φύλο» και την «αυτοδιάθεση του σώματος», στη λογική της απολυτοποίησης της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρίας και πηγής προέλευσης της γνώσης, τον άκρατο υποκειμενισμό, καταλήγουν να χαϊδεύουν αντιδραστικά κινήματα.
Για το ΚΚΕ, είναι αυτονόητο ότι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να πάρουν την οργάνωση του αγώνα στα χέρια τους, να διεκδικήσουν όλα τα μέτρα προστασίας από την πανδημία, την αξιοποίηση όλων των επιστημονικών επιτευγμάτων προς όφελός τους. Μακριά από μεταμοντέρνες αντιεπιστημονικές και αντικοινωνικές απόψεις που σε τελική ανάλυση προτάσσουν το ατομικό στο συνολικό κοινωνικό συμφέρον. Οι δυνατότητες η κοινωνική παραγωγή να καλύπτει τις ολοένα διευρυνόμενες ανάγκες όπως την προστασία της υγείας υπάρχουν, αλλά είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις που αποτελούν τροχοπέδη γι’ αυτό. Στο χέρι της λοιπόν της εργατικής τάξης και των συμμάχων της είναι να ανοίξουν το δρόμο για το αναγκαίο επαναστατικό ξεπέρασμα του σάπιου συστήματος που δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ίδια τη ζωή, και την οικοδόμηση της επιστημονικά σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης παραγωγής που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Μερτίκας Παναγιώτης, Φυσικός – Εκπαιδευτικός,
μέλος της ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ
