Ουραγός σε θέματα ισότητας των δύο φύλων είναι η Ελλάδα, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE)
Η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση στον ευρωπαϊκό Δείκτη Ισότητας των Φύλων, παρουσιάζοντας σημαντική υστέρηση σε όλους τους τομείς σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
"ΠΙΑΣΑΜΕ" ΤΗ ΒΑΣΗ: 50 ΜΕ ΑΡΙΣΤΑ ΤΟ 100
Η χώρα μας, που βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των "28", κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις 50 βαθμούς με άριστα το 100, σε αντίθεση με τη Σουηδία που κατέκτησε την κορυφή συγκεντρώνοντας συνολική βαθμολογία 82,6 βαθμούς. Ο μέσος όρος του δείκτη στην ΕΕ των "28" διαμορφώθηκε φέτος σε 66,2 βαθμούς.
Η δύσκολη πραγματικότητα που καλούνται να βιώσουν καθημερινά οι Ελληνίδες σε θέματα ισότητας, αντανακλάται στα χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνει η χώρα στους έξι επί μέρους τομείς που υπολογίζονται από το EIGE:
1. Εργασία: Η Ελλάδα συγκέντρωσε 64,2 βαθμούς ( έναντι 71,5 του ευρωπαϊκού μέσου όρου), αναφορικά με το κατά πόσο γυναίκες και άνδρες μπορούν να ωφεληθούν από την ισότιμη πρόσβαση αλλά και καλές συνθήκες στην αγορά εργασίας.
2. Χρήματα: Στο δείκτη που υπολογίζει τις διαφορές στη συνολική οικονομική κατάσταση ανδρών - γυναικών και τις δυνατότηες πρόσβασης σε οικονομικούς πόρους, η Ελλάδα συγκέντρωσε 70,7 βαθμούς, έναντι 79,6 στο σύνολο της ΕΕ.
3. Γνώση: Στα κρίσιμα θέματα της συμμετοχής στην εκπαίδευση, της κατάρτισης και των ανισοτήτων στον τομέα αυτό, η Ελλάδα πιάνει οριακά τον μέσο όρο με 55,6 βαθμούς (63,4 για τους "28").
4. Χρόνος: Στο δείκτη αυτό φανερώνεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο η δύσκολη καθημερινότητα των Ελληνίδων. Το "σκορ" της Ελλάδας ήταν μόλις 44,7 βαθμοί (αντί 65,7 στην Ευρώπη) αναφορικά με την ισότητα στην κατανομή του χρόνου μεταξύ εργασίας, κοινωνικών δραστηριοτήτων και προσωπικής φροντίδας.
5. Εξουσία: Η χειρότερη ελληνική επίδοση αφορά στην ισότητα της κατάληξης θέσεων σε όλους τους τομείς εξουσίας, από την πολιτική και την οικονομία, μέχρι τις επιχειρήσεις και την κοινωνία.
Μόλις 21,7 βαθμοί η βαθμολογία της Ελλάδας, έναντι 48,5 στην ΕΕ.
6. Υγεία: 83,1 βαθμοί για την Ελλάδα, έναντι 87,4 στο ευρωπαϊκό σύνολο, αναφορικά με την κατάσταση της υγείας, την συμπεριφορά σε θέματα υγείας, αλλά και την πρόσβαση σε σχετικές υπηρεσίες.
Οι συντάκτες της έρευνας τονίζουν ωστόσο ότι η ενσωμάτωση των πολιτικών ισότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο προχωρά με ιδιαίτερα αργούς ρυθμούς αφού βελτιώθηκε μόνο κατά 4 βαθμούς σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία.
Πλέον απογοητευτικά τα αποτελέσματα της έρευνας για τη θέση των γυναικών στην ελληνική κοινωνία, δεν μας εκπλήσσουν όμως, καθώς αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα δύσκολη και κοπιώδης σε καθημερινή βάση, προκειμένου η σημερινή Ελληνίδα να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς ρόλους της.
Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο βοηθάει στον αγώνα των γυναικών για ισότιμη αντιμετώπιση, πρόσβαση στην εργασία, φροντίδα των παιδιών, ωστόσο απαιτούνται πάρα πολλά ακόμα να γίνουν προκειμένου να πετύχουμε την εν τοις πράγμασι ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών.
Τη χειρότερη επίδοση πετύχαμε ως χώρα στην πρόσβαση των γυναικών σε θέσης εξουσίας, στην πολιτική στην επιχειρηματικότητα. Δεν είναι να απορεί κανείς, όταν για δεκαετίες στη χώρα μας οι γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα, όταν για πρώτη φορά απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, δηλαδή μπορούσαν να ψηφιστούν και να εκλεγούν στις Δημοτικές και Βουλευτικές εκλογές μόλις το 1952, με την πρώτη στην ιστορία της Ελλάδας γυναίκα βουλευτή Θεσσαλονίκης, Ελένη Σκούρα. Όταν στη σημερινή Βουλή ο αριθμός των γυναικών εξακολουθεί να είναι περιορισμένος, αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση α' και β' βαθμού, πόσες γυναίκες περιφερειάρχες γνωρίζετε; Δύο στους 13. (Ρένα Δούρου-Αττικής και Χριστιάνα Καλογήρου-Βορείου Αιγαίου). Πόσες γυναίκες δημάρχους; Ελάχιστες, σε σύγκριση πάντα με τους άνδρες συναδέλφους τους. Ακόμα και στα ψηφοδέλτια των εθνικών και πάσης φύσεως εκλογών μπαίνουν οι γυναίκες υποχρεωτικά ως ποσόστωση(!) και υπάρχει και ιδιαίτερη αγωνία να συμπληρωθούν με επαρκή αριθμό γυναικών-λόγω της νομοθεσίας πάντα.
Κακά τα ψέματα, υπάρχει έλλειμμα στην πρόσβαση των γυναικών σε θέσεις εξουσίας, και δυστυχώς υπάρχει ακόμα παγιωμένη η νοοτροπία και τα στερεότυπα της νοικοκυράς, της θέσης της γυναίκας εντός του σπιτιού, της αφιέρωσής της ολοκληρωτικά στη φροντίδα των παιδιών.
Ταυτόχρονα διάχυτος είναι και ο σεξισμός που βιώνουν οι γυναίκες που βρίσκονται ήδη σε θέσεις εξουσίας, είτε στην πολιτική είτε στην επιχειρηματικότητα. Γυναίκες με γνώσεις, με πτυχία και μεταπτυχιακά, με εμπειρία, που βρίσκονται σε νεαρή ηλικία σε νευραλγικές θέσεις της πολιτικής και της οικονομίας της χώρας και όμως δεν τους αναγνωρίζονται οι ικανότητες, υπάρχει πάντα η καχυποψία για το πως βρέθηκε στη θέση αυτή, και το σενάριο που παίζει πάντα έχει ροζ περιεχόμενο.
Αλλά και οι γυναίκες της καθημερινότητας, βιώνουν και αυτές τον δικό τους δύσκολο και μοναχικό σε κάποιες περιπτώσεις ανήφορο. Τα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης που έμειναν άνεργες και στο σπίτι.
Βεβαίως και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες να στηριχθούν όλες αυτές οι γυναίκες μέσα από διάφορα προγράμματα και να επιστρέψουν στην εργασία. Σε αυτό συνέβαλε το πρόγραμμα "Εναρμόνιση Επαγγελματικής και Οικογενειακής ζωής" που ουσιαστικά έβγαλε χιλιάδες γυναίκες από το σπίτι, προσφέροντάς τους δωρεάν φροντίδα και εκπαίδευση των παιδιών τους στους Παιδικούς Σταθμούς, ώστε να έχουν την δυνατότητα επανένταξης στην αγορά εργασίας και προσφοράς. Τα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης (ΚΔΑΠ) που καθιερώθηκαν φέτος και στα οποία εντάχθηκαν χιλιάδες παιδιά σε όλη τη χώρα, προσφέροντας γνώσεις και δημιουργική απασχόληση σε παιδιά από 5 έως και 12 ετών τις απογευματινές ώρες, ώστε οι εργαζόμενες μητέρες τους να είναι απερίσπαστες στη δουλειά τους.
Σαφώς έχουν βελτιωθεί τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και οι ευρωπαϊκές οδηγίες ενσωμάτωσης στη νομοθεσία μας έχουν παίξει καίριο ρόλο, αλλά και η πολιτική βούληση να εκσυγχρονιστεί το θεσμικό πλαίσιο και να επιτευχθεί σε όλους τους τομείς η ισότιμη αντιμετώπιση ανδρών και γυναικών, αλλά "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει(ακόμα) δουλειά πολλή" ...
Μαίρη Περδικέα
