Γράφει η Μαρία Χριστάκη για το φινάλε του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με τα μάτια ενός θεατή.
Για να λέμε την αλήθεια όσοι ζούμε στην Καλαμάτα είμαστε κακομαθημένοι με το χορό. Ή καλομαθημένοι- όπως το πάρει κανείς. Όταν εδώ και χρόνια βλέπεις τουλάχιστον μία εκπληκτική παράσταση τη χρονιά έχεις απαιτήσεις.
Ανήκω στην κατηγορία των μη ειδικών στο χορό που παρακολουθώ κατά μέσο όρο 2 με 3 παραστάσεις το χρόνο. Και μερικές φορές προβληματίζομαι. Κάποιες στιγμές τα τελευταία χρόνια έχω νιώσει ότι κάποιες παραστάσεις έχουν μια αυξημένη ποσότητα αυτοαναφορικότητας με επαναλαμβανόμενες κινητικές αναφορές σε σωματικά μοτίβα που απλώς μανιερίζουν.
Απόψε και μετά από την παράσταση του Άκραμ Καν αισθάνθηκα ότι τα προηγούμενα που είδα ήταν κάτι σαν την προθέρμανση για την συγκεκριμένη παράσταση.
Μια παράσταση μπορεί να εκκινήσει από μια ευφάνταστη ιδέα. Αρκεί να μην μείνει εκεί. Μπορεί να χρησιμοποιήσει και να αναμείξει διαφορετικά είδη χορευτών, αρκεί να μην μείνει εκεί.
Μια χορευτική παράσταση όπως και κάθε παράσταση οφείλει να είναι μια εμπειρία, ένα σύμπαν που μπαίνει μέσα του ο θεατής και απορροφάται σε τέτοιο βαθμό που ξεχνά το δικό του.
Και για να το πετύχει αυτό οφείλει να εμπεριέχει όλα τα συστατικά στοιχεία ενός σύμπαντος, τα σωματικά και μεταφυσικά, το χώρο, το χρόνο τη μυθολογία και το παρελθόν, τον συμβολισμό και τη διαχρονικοτητα, τη νοηματοδοσια στο παρόν. Και φυσικά τον άνθρωπο, ως άνθρωπο και ως χορευτή.
Ας σκεφτούμε λίγο το ίδιο το σκηνικό, τους κύκλους του χρόνου στον κορμό του ξύλου, το βαθύ χρόνο που ταξιδεύει πέρα από οτιδήποτε μπορεί να νιώσει η ανθρώπινη ύπαρξη και την συγχρονικότητα του χρόνου που σπάει, του χρόνου όπως τον νιώθει η ανθρώπινη ύπαρξη, του χρόνου που κάμπτεται πέρα από το γραφτό του για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας, για να βγάλει τη λάβα που καίει το ανθρώπινο πάθος,να υπερβεί έστω και νοητά το πεπρωμένο και να αφήσει σημάδια σε μια διακεκομμένη γραμμή χρόνου στον κορμό ενός δέντρου.
Ο χρόνος ο αιώνιος εναντίον του χρόνου του ανθρώπινου, το σκηνικό του δράματος.
Και η γραμμή του χρόνου της ανθρώπινης ζωής κι αυτή παρούσα.
Στην νοηματοδοσία μιας κίνησης σε απόλυτη ταύτιση με το διαχρονικό, με τη μουσική και την κραυγή, με το σύμπαν της εμπειρίας.
Το να παρακολουθεις μια διασκεδαστική εμπειρία είναι ευχάριστο, το να εισάγεσαι σε ένα σύμπαν με τη δική του φυσική και μεταφυσική μεταμορφωτικό.
