Με πόνο ψυχής ο βουλευτής Μεσσηνίας της ΝΔ, Μίλτος Χρυσομάλλης αποχαιρετά το φίλο του καρδιολόγο Δημήτρη Καρμπαλιώτη
Για το Δημήτρη Καρμπαλιώτη
Πως να βρεις τις λέξεις για να περιγράψεις τον απρόσμενο και αδόκητο χαμό ενός φίλου σου. Πως να συντάξεις τις προτάσεις εκείνες που τον περιγράφουν, τι να ανακαλέσεις πρώτο στη μνήμη σου, από όλα εκείνα που έχετε πει, όλα εκείνα που τον χαρακτήριζαν πρώτα ως άνθρωπο και έπειτα ως επιστήμονα, αφού ακόμα είναι αδύνατο να συνειδητοποιήσεις ότι έφυγε τόσο πρόωρα, τόσο ξαφνικά.
Ο Δημήτρης Καρμπαλιώτης, ο παιδικός μου φίλος με τον οποίο μας συνέδεαν άπειρες κοινές αναμνήσεις, ο Δημήτρης Καρμπαλιώτης ο διεθνώς αναγνωρισμένος επεμβατικός καρδιολόγος, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος και μέντορας έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό. Ένα κενό ανθρωπιάς και φιλίας, και ταυτόχρονα ένα κενό επιστημοσύνης, τεχνικής αρτιότητας και γνήσιου ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.
Ο Δημήτρης υπήρξε ένας από τους πιο τεχνικά καταρτισμένους και ολοκληρωμένους επεμβατικούς καρδιολόγους της γενιάς του. Ένας φωτεινός επιστήμονας, πρώτα άνθρωπος και έπειτα ιατρός, με γνήσιο ενδιαφέρον για τους ασθενείς του και τους εκπαιδευόμενους του. Σχεδόν καθολικά, όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, μιλούν για την κυριολεκτικά χρυσή καρδιά του, για την τεράστια προσωπικότητά του, την υψηλή ευφυία του και τη μοναδική του ικανότητα να μεταλαμπαδεύει αφειδώς τη γνώση που ο ίδιος καλλιέργησε. Πρωτοπόρος και οραματιστής στο πεδίο του, δεν έπαψε ποτέ να είναι δάσκαλος, μοιραζόμενος το ταλέντο του με πλήθος συναδέλφων του. Ο Δημήτρης προσπαθούσε πάντα για την τελειότητα. Δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται να γίνει καλύτερος, δεν σταμάτησε να εξελίσσεται ως επιστήμονας και ως προσωπικότητα. Και γι’ αυτό κέρδισε επάξια την αναγνώριση των συναδέλφων του και της επιστημονικής κοινότητας και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Ο Δημήτρης όμως δεν ήταν μόνο ένας πραγματικός καλλιτέχνης στην επεμβατική καρδιολογία, υπήρξε ένας ιδιαίτερα δοτικός, καλοσυνάτος και πρόσχαρος άνθρωπος, χαρακτηριστικά που έρεαν μέσα από τη ψυχή του και ήταν αδύνατο να μην τα προσέξει κάποιος. Χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στην μεγάλη καρδιά του και προέρχονταν από την ανατροφή του και την παιδεία του. Η αγάπη του για τη τέχνη, για την αρχαία ιστορία και τους κλασσικούς συγγραφείς, διαμόρφωσε ένα γνήσιο φιλάνθρωπο, αφοσιωμένο στην οικογένεια, τους φίλους, τους συνεργάτες και μαθητές του, αλλά και στην ευρύτερη «θετή» τρόπον τινά οικογένειά του, τους ασθενείς του, στους οποίους χάρισε τη ζωή.
Ο Δημήτρης ως ιατρός ορκίστηκε να πολεμά καθημερινά το θάνατο και στάθηκε στο ύψος του όρκου του. Πιστεύω μέσα μου πως έζησε τη ζωή του, έχοντας στο μυαλό του τη φράση του Μπρέχτ: «Μη φοβάστε τόσο πολύ τον θάνατο, όσο μια ανεπαρκή ζωή». Και ο Δημήτρης Καρμπαλιώτης έζησε όντως μια ζωή πλήρη και επαρκή, σπουδαία, γεμάτη από τα σημαντικά εκείνα πράγματα που πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε να αποκτήσουμε: οικογένεια, φίλους, αγάπη για το συνάνθρωπο, αγάπη για την τέχνη, αγώνα για αυτοβελτίωση και επιτεύγματα που επιδρούν θετικά στις ζωές των άλλων. Και έφυγε δυστυχώς στην κορύφωση της πορείας του, όταν είχε ακόμα πολλά περισσότερα να δώσει σε όλους.
Για τους φίλους του, για εμένα, ο Δημήτρης εκπλήρωσε το ρητό του Πλάτωνα, που τόσο αγαπούσε, πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Και το πεπρωμένο του ήταν να θεραπεύσει με επιτυχία την ιατρική επιστήμη, να γίνει ένας σπουδαίος δάσκαλος και σπουδαίος ιατρός, κάνοντας περήφανους τους γονείς του και την πατρίδα του, ένας πολύ σημαντικός φίλος και κυρίως ένας περήφανος και στοργικός πατέρας. Ο βαθύς πόνος που μας δημιουργεί η απώλεια του, οι αναμνήσεις της κοινής μας ζωής, οι συζητήσεις μας και οι αμοιβαίες υποσχέσεις δεν θα περάσει. Και δεν μπορεί να περάσει, γιατί ο Δημήτρης στο πέρασμα του από τη ζωή έγινε ο Δημήτρης μας, ο δικός μας άνθρωπος, ο φίλος μου, που ο τόσο απρόσμενος χαμός του θα μείνει πάντα ανεξήγητος στην καρδιά μας.
Δεν θα σου πω αντίο Δημήτρη, θα σου πω στο επανιδείν…
Ο φίλος σου
Μίλτος Χρυσομάλλης
