Σε διάλυση προχωρά ο Σύλλογος Φίλων Κοινωνικού Ιατρείου Καλαμάτας. Με ένα βαθιά πολιτικό κείμενο εξηγεί τους λόγους που διακόπτει οριστικά τη λειτουργία του το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης μετά από 8 συνεχή χρόνια αδιάλειπτης παρουσία και ιατρικής φροντίδας σε οικονομικά ευάλωτους συμπολίτες μας.
ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΥ
“Αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, τα μέλη του Συλλόγου Φίλων του Κοινωνικού Ιατρείου σε πρόσφατη συνέλευσή τους κατέληξαν ότι το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Καλαμάτας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και αποφάσισαν να διακόψουν οριστικά την λειτουργία του, μετά από οκτώ συναπτά έτη και να διαλύσουν τον σύλλογο που συντηρούσε τις υπηρεσίες του Ιατρείου.
Η απόφαση αυτή δεν λήφθηκε αβασάνιστα και δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Ήδη από το 2016, με τον νόμο που πρόσφερε πρωτοβάθμια υγειονομική κάλυψη στους ανασφάλιστους, έγινε επίμονη προσπάθεια από τους εθελοντές του ιατρείου να κατευθύνουμε όλους όσοι είχαν ΑΜΚΑ στα Κέντρα Υγείας, το Νοσοκομείο, το ΠΕΔΥ σ’ αυτά που ονομάζουμε – και οφείλουν να είναι – οργανωμένες δομές Υγείας και Πρόνοιας, τις οποίες οι πολίτες τις έχουν στήσει με τον ιδρώτα τους και πολλάκις με το αίμα τους.
Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες δημιουργίας του Κοινωνικού Ιατρείου ήταν τελείως διαφορετικές από αυτές που επικρατούν τώρα. Τότε, τον Δεκέμβρη του ’11, στην συνεδρίαση του ΔΣ της Ιατρικής Εταιρείας Μεσσηνίας πάρθηκε η απόφαση να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες να βοηθήσουμε οι γιατροί της πόλης εθελοντικά τον λαό της πόλης και της περιοχής από την οποία ζούσαμε και ζούμε, είχαμε στο νου μας να μην έχουμε καμιά απώλεια υγείας και ζωής επειδή οι πολίτες δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Η απόφαση ήταν ομόφωνη.
Φέραμε την απόφασή μας στους φορείς της πόλης, η ανταπόκριση ήταν τεράστια, γιατί ο κίνδυνος ήταν πλέον ορατός και η αντίδραση στην εξαθλίωση του λαού ήταν καθολική, «πλην Λακεδαιμονίων» (και ειλώτων, θα προσθέταμε, ξέρουν αυτοί, ξέρουμε και μείς).
Το κίνημα ήταν πάνδημο, δεν χωρούσαν ιδεολογικές διαφορές σε ζητήματα επιβίωσης. Το εγκαταλελειμμένο κτίριο της Σχολής Νοσηλευτριών του παλιού Νοσοκομείου επισκευάστηκε, βάφτηκε, οργανώθηκε από εθελοντές όλων των ειδικοτήτων και των φορέων της πόλης. Παρά τα σοβαρά προβλήματα ο λαός σκεφτόταν καθαρά και ο φόβος έσβησε μπροστά στο κοινωνικό δέσιμο που καλλιέργησε την ελπίδα και την αισιοδοξία. Η στάση του λαού και οι δράσεις του ήταν αυτό που λέμε εποποιία. Το εγχείρημα δούλεψε, με ψυχή και αισιοδοξία και πρόσφερε, μαζί με όλο τον λαό σε όλο τον λαό.
Από τότε, ο λαός μας δέχτηκε απανωτά χτυπήματα στην ψυχή, στη συνείδησή του και στην αξιοπρέπειά του. Δεν προλαβαίναμε να πάρουμε ανάσα, δεν προλαβαίναμε να τα επεξεργαστούμε λογικά και συναισθηματικά. Η σύγχυση του λαού και η παραίτησή του μέσα από την συνεχή «προδοσία» των προσδοκιών του από τις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις που μεσολάβησαν τα τελευταία χρόνια, από την έλλειψη καθοδήγησης από τους «πνευματικούς» ανθρώπους και την «διανόηση» και από τον Τύπο και τα ΜΜΕ που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ξεπλένουν καθημερινά κάθε προδοσία και κλοπή του δημόσιου πλούτου και της ευτυχίας, των ονείρων και της επιβίωσης του λαού, δεν έχει προηγούμενο.
Μέσα από αυτόν τον κατασκευασμένο και παρατεταμένο πολιτικό και οικονομικό κυκλώνα που κατακρεούργησε την χώρα μας και την κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, οι πολίτες δυστυχώς «εκπαιδεύτηκαν» να ζουν στη φτώχεια και στην αναζήτηση επιδομάτων, να επιβιώνουν με τα ψίχουλα που πέφτουν προς το μέρος τους ενώ γίνονται τεράστια φαγοπότια των επικυρίαρχων και των λακέδων τους. Θεμελιακά στοιχεία αυτής της «εκπαίδευσης», (κοινωνικής μηχανικής) είναι η ιδεολογική και πολιτική σύγχυση και ο φόβος.
Η σύγχυση αυτή και η παραίτηση, επιδεινώθηκε ραγδαία τον τελευταίο χρόνο με τον αμφιλεγόμενο πανικό του κορωνοϊού και τον επιστημονικό, λογικό και πολιτικό αχταρμά που ακολούθησε και εξακολουθεί. Ο φόβος και ο τρόμος για την υγεία και την ζωή είναι τόσο μεγάλος, που οι συγχυσμένοι πολίτες πρόθυμα εκχωρούν και τις τελευταίες ικμάδες της οικονομικής, ηθικής, πολιτικής ισχύος τους και κάθε ανθρώπινο και νομικό τους δικαίωμα.
Σε αυτές τις συνθήκες, το ιατρείο δεν έχει περιεχόμενο. Δεν έχει νόημα να εξυπηρετούμε πάγιες ανάγκες των πολιτών, οι οποίες πιστεύουμε ότι πρέπει να καλύπτονται από την πολιτεία. Τα εμβόλια, τα φάρμακα, η ασφάλιση η επάρκεια γιατρών είναι ευθύνη της πολιτείας, η οποία μετά από 10 χρόνια κρίσης, όφειλε να έχει προβεί στις απαραίτητες διορθωτικές ενέργειες για να τα παρέχει. Η συστηματική διάλυση του κράτους πρόνοιας, δεν μπορεί να καταγραφεί σαν αμέλεια, αλλά σαν συνειδητή και συστηματική εγκληματική ενέργεια εις βάρος του λαού. Η επίλυση των προβλημάτων πλέον είναι καθήκον όλου του λαού.
Εμείς ξεκινήσαμε ένα κίνημα αλληλεγγύης στις αιφνιδιαστικές και θλιβερά καταστροφικές ώρες που πέρναγε η χώρα μας. Τις ώρες εκείνες που το σοκ και το δέος παραλύουν τον νου και την ψυχή, τις πιο δύσκολες ώρες κάθε κρίσης, Ο καθένας με την πίστη του, ο καθένας με τον Θεό του, ο καθένας με την ιδεολογία του. Περιφρουρήσαμε τις αρχές μας από εξωγενείς παρεμβάσεις, πολιτικάντικες και άλλες, και τις κρατήσαμε, όσο και όσοι μπορέσαμε ζωντανές στην συνείδησή μας και στην ψυχή μας.
Από το ξεκίνημά μας λέγαμε ότι όλη αυτή η προσπάθεια θέλουμε να έχει ημερομηνία λήξης. Προτιμούσαμε βέβαια και σκεφτόμαστε την ώρα και την στιγμή που θα βοηθούσαμε να λυθούν τα προβλήματα και να επιστρέψουμε σε κανονικές για την χώρα και τον λαό μας συνθήκες. ‘Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι, έστω και έτσι όπως συμβαίνει, η ώρα να αποχωρήσουμε αξιοπρεπώς είναι τώρα. Αυτοί που ξέρουν να δημιουργούν, ξέρουν και να σταματούν όταν χρειάζεται.
Ευχαριστούμε όλους όσοι πορευτήκανε μαζί μας σε αυτόν τον δρόμο για όσο χρόνο και δρόμο μπορέσανε. Τους σκεφτόμαστε όλους με αγάπη και βαθιά εκτίμηση. Η πολύτιμη φλόγα της Αλληλεγγύης ας είναι καλά φυλαγμένη στο βωμό της ψυχής μας και ας μας οδηγεί πάντα, για το αν και πότε μπορεί και πρέπει να ξαναφουντώσει. Άλλωστε, για μας τους εθελοντές του Συλλόγου και του Κοινωνικού Ιατρείου η εμπειρία που αποκομίσαμε είναι πολύτιμη.
Τα αρχεία του συλλόγου είναι όλα στη διάθεση κάθε καλόπιστου και σοβαρού ερευνητή της ιστορίας και των κινημάτων. Θα φροντίσουμε να βρούμε τόπο και χώρο μόνιμης παρουσίας τους.
Τα περιουσιακά στοιχεία του συλλόγου θα διατεθούν σε δομές αλληλεγγύης, σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου”.
