Άρθρο του τέως Περιφερειάρχη Πελοποννήσου και πρώην Δημάρχου Καλαμάτας Παναγιώτη Νίκα
“Ζητείται Ελπίς” (Α.Σαμαράκης, 1954)
Στη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων, με τη διαχρονική αξία, ο σπουδαίος συγγραφέας εκφράζει την αγωνία για την αλλοτρίωση, τον φόβο και την ανασφάλεια του μεταπολεμικού ανθρώπου. Αλλά και σήμερα, 70 χρόνια μετά, η παρακολούθηση της καθημερινότητας από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, την ανάγνωση των εφημερίδων και των ηλεκτρονικών σελίδων για τα εσωτερικά μας ζητήματα -αφήστε τα εξωτερικά- μόνο έντονη ανησυχία, φόβο, ανασφάλεια ή και απελπισία μας προκαλούν.
“Έτσι, στο εσωτερικό της χώρας μας, η συνεχής αναφορά σε σειρά υπαρκτών σκανδάλων, η δυσλειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, η πληθυσμιακή συρρίκνωση, η εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα και γενικά η ακρίβεια, η φτώχεια και η οικονομική δυσπραγία, που μαστίζουν σημαντικό μέρος του πληθυσμού, δε δημιουργούν θετικό κλίμα και ευοίωνη προοπτική, δε δίνουν αισιοδοξία και ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον”
Μαζί με αυτά, η γεωπολιτική αστάθεια, οι απειλές και ο αναθεωρητισμός παγιωμένων συνθηκών και διεθνών κανόνων, καθώς και η επιβολή ‘’του δικαίου’’ των ισχυρών, επιβαρύνουν περισσότερο την αρνητική κατάσταση και ενισχύουν την αβεβαιότητα, τον φόβο και την ανασφάλεια.
Νομίζω όμως πως το χειρότερο και το σοβαρότερο είναι -ίσως ως το αποτέλεσμα των παραπάνω- η κοινωνική παραίτηση, η αδιαφορία, ο κοινωνικός μιθριδατισμός, η αποδοχή της πρόδηλης αντικοινωνικής συμπεριφοράς, δηλαδή η συνεχώς αυξανόμενη και εντεινόμενη αλλοτρίωση. Πάρτε ως παράδειγμα τα οικονομικά σκάνδαλα, όπως αυτά της Novartis και του ΟΠΕΚΕΠΕ. Πέρα από την ενδεχόμενη(;) συμμετοχή ηγετικών στοιχείων της πολιτικής και της κρατικής διοίκησης, συμμετείχαν σε αυτά χιλιάδες, ναι δεκάδες χιλιάδες, επιστήμονες, αγρότες, κτηνοτρόφοι, αστοί, πολίτες υπεράνω υποψίας. ΄Ολους αυτούς τους παρωθεί βέβαια η απληστία, η πεποίθηση της ατιμωρησίας και κυρίως η αντίληψη πως είναι αποδεκτός ο κανόνας του αθέμιτου πλουτισμού και της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Επομένως, υπάρχει σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, που συνδέεται με παγιωμένες και καταστροφικές συμπεριφορές από πολλούς, για τη λειτουργία της κοινωνίας.
Αυτή η καταστροφική αντίληψη δημιουργείται και ενδυναμώνεται από τις πελατειακές σχέσεις που διέπουν το πολιτικό μας σύστημα.
“Ο μοναδικός στόχος από τα κόμματα εξουσίας, της κατάκτησης και της διαιώνισης της εξουσίας, η εξουσιολαγνεία οδηγεί στην αναξιοκρατία των <<δικών μας παιδιών>>, την αδιαφάνεια, τη διασπάθιση των δημόσιων πόρων, τη βεβαιότητα της «κάλυψης» της έκνομης συμπεριφοράς και την εκτεταμένη αλλοτρίωση”
Δηλαδή, οι πρακτικές του πολιτικού συστήματος προωθούν στη διαφθορά και στην αλλοτρίωση σοβαρό μέρος της κοινωνίας..
Υπάρχει ελπίδα για την αντιστροφή αυτής της καταστροφικής πορείας στην πατρίδα μας, δεδομένης και της διεθνούς κατάστασης; Ας είμαστε αισιόδοξοι. Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ και αυτή συνδέεται με τη νεολαία μας ή το μεγάλο μέρος της, που δίνει τον αγώνα στα πεδία της επιστήμης, της τεχνολογίας, της εργασίας και της ζωής. Αυτοί δεν θα αφήσουν τον τόπο μας «να βουλιάξει». Πάρτε ως παράδειγμα την εθνική ομάδα των γυναικών στην υδατοσφαίριση, που ανακηρύχθηκε πρόσφατα ως παγκόσμια πρωταθλήτρια, υπερνικώντας υπερδυνάμεις του αθλήματος, ή τις παγκόσμιες βραβεύσεις νέων παιδιών μας στη ρομποτική, την τεχνητή νοημοσύνη, την επιχειρηματικότητα και τις επιστήμες.
Η νέα γενιά πρέπει να υποστηριχθεί με τη σύγχρονη εκπαίδευση, τη δημιουργία ευκαιριών και τη συγκράτησή ή την επιστροφή της από το εξωτερικό στον τόπο μας. Το κλίμα της παραίτησης, της ιδιώτευσης και της αδιαφορίας για τα κοινά επιβάλλεται να αντιστραφεί και η νεολαία να αναλάβει με τη συμμετοχή της στα κοινά τον ηγετικό ρόλο, εκπληρώνοντας το κοινωνικό της χρέος.
Συμπεραίνοντας, η κατάσταση είναι κρίσιμη για τον τόπο μας και επιδεινώνεται από την απληστία, τον ατομικισμό, την αδιαφορία για τα κοινά, τις πελατειακές σχέσεις και τη δυσλειτουργία των θεσμών. Η ποιότητα της νεολαίας μας αποτελεί τη μοναδική ελπίδα και τη μόνη αισιόδοξη προοπτική. Ας το έχουμε υπόψη…