ΠΕΜΠΤΗ 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΙΡΙΑ – LE NOTTI DI CABIRIA
Comedy, Drama | K-12 | 1957 | IT | 110’
σκηνοθεσία: Federico Fellini
παίζουν: Giulietta Masina, François Périer, Franca Marzi
21:30 | Vista Marina, Σαλαμίνος 8, Μαρίνα Καλαμάτας | Είσοδος 4 ευρώ, ελεύθερη κάτω των 18
Οι Νύχτες της Καμπίρια είναι μία από τις σημαντικότερες ταινίες της φιλμογραφίας του Φεντερίκο Φελίνι και μία από τις σπουδαιότερες - και πιο καλόκαρδες - ερμηνείες που είδαμε στην μεγάλη οθόνη, από την σαρωτική Τζουλιέτα Μασίνα.
Μείξη νεορεαλισμού και νεορομαντισμού, με φόντο τους δρόμους της Ρώμης, «Οι Νύχτες της Καμπίρια» διασχίζουν την καθημερινότητα μιας καλοκάγαθης πόρνης μέσα σε έναν σκληρό και απάνθρωπο κόσμο. Η ταινία επέτρεψε στον Φελίνι να σκιαγραφήσει γλαφυρά την κοινωνική ανισότητα στην Ιταλία με την βοήθεια του Πιερ Πάολο Παζολίνι στο σενάριο και στη Μασίνα να επιδοθεί σε ένα ερμηνευτικό tour de force που θα της χάριζε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών και στην ταινία το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και θα ενέπνεε τον Νιλ Σάιμον να γράψει το «Sweet Charity».
Με γερά πατήματα στη νεορεαλιστική παράδοση του σινεμά της χώρας του, το «Οι Νύχτες της Καμπίριας» απεικονίζει τα περίχωρα της Ρώμης σαν μια τεράστια χωματερή, έναν βάλτο όπου σαπίζουν τα όνειρα και οι ζωές των απόκληρων ενός (υπο)κόσμου χωρίς ελπίδα. Πίσω από τις φωνές, τις φασαρίες, τα αυτοσχέδια πάρτι και το χορό στις πιάτσες, ελλοχεύει η πίκρα της ζωής στο περιθώριο και η διαφορά με την αστική τάξη γίνεται έκδηλη στην επίσκεψη της Καμπίρια στην αριστοκρατική Βία Βένετο, όπου εκείνη αποτελεί ένα ξένο σώμα που αναζητά την ένταξη. Η ζωή όμως αποδεικνύεται υπέροχη ακόμα και μετά τη συντριβή.
Σε έναν μικρόκοσμο γεμάτο λιοντάρια και λύκους, η Καμπίρια προσπαθεί να εναρμονιστεί και να φοράει το σκληρό της πρόσωπο, αλλά παραμένει το πρόβατο που νομοτελειακά θα πέσει κάποια στιγμή στην παγίδα ενός αρπακτικού. Ακόμα και τότε, όμως, όπως το συγκλονιστικό τελικό πλάνο αποκαλύπτει, βρίσκει το θάρρος μέσα στα δάκρυα να σκάσει ένα χαμόγελο και να σπάσει τον τέταρτο τοίχο κοιτάζοντας κατάματα τον θεατή. Τότε, όλα μετατρέπονται σε μια φελινική γιορτή, σε έναν ακόμα κινηματογραφικό ύμνο στη ζωή με υπόκρουση τη μουσική του Νίνο Ρότα, όπου όλα μπορούν να ξεκινήσουν και πάλι από το μηδέν.