Tου Χρήστου Ζερίτη
Οι Σαϊτομάχοι είναι μια πολύ ξεχωριστή ομάδα καλαματιανών και πριν πολλά χρόνια σε σχετικό δημοσίευμα, έδωσα στον Σαϊτοπόλεμο τον χαρακτηρισμό «Ζεϋμπέκικο της Φωτιάς», γνωρίζοντας, αλλά και βλέποντας, πως η ρίψη της σαΐτας είναι συνδυασμός εσωτερικών και εξωτερικών διεργασιών.
Ο Σαϊτομάχος καταλήγει στην ιδιαίτερη στιγμή του να γίνει φασματικό όν, να «φύγει» από τον πραγματικό κόσμο για να κατορθώσει να συμπεριφερθεί καθώς πρέπει.
Εκείνη την στιγμή «της ψυχικής και σωματικής μάχης» παύει να είναι ο εαυτός του και καθοδηγείται στην υπέρβασή του από μοναδικής σύστασης χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν αποκτήσει οι μυημένοι στο μυστήριο της Σαΐτας, από μικρά παιδιά οι περισσότεροι. Δεν υπάρχει Σαϊτομάχος που να του ήρθε ξαφνικά η διάθεση να ρίξει σαΐτες, να του το επέτρεψαν και να τα κατάφερε.
Ο κάθε ένας που προορίζεται για Σαϊτομάχος περνάει από πολλές δοκιμασίες και τελετές μύησης και οφείλει να αποδείξει με τις πράξεις του και την συμπεριφορά του πως πράγματι μπορεί, και αυτό δεν γίνεται μέσα σε λίγα χρόνια.
Για να γίνει αποδεκτός από την ομάδα και για να μπορέσει να ρίξει κάποιος σαΐτες, θα πρέπει να μυηθεί για πολύ καιρό.
Εξ άλλου κανέναν σεβασμό δεν απολαμβάνουν, μέσα στο ταράφι των Σαϊτομάχων, όσοι είναι βιαστικοί, φιγουρατζήδες και πολυλογάδες...
Φωτογραφία του Παναγιώτη Μουστάκη του έτους 2015.
