ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Θέρος – Τρύγος – Πόλεμος την Κυριακή 18/6 στο Νερόμυλο, στις 19:30 στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού

Στην αναβίωση παλιών παραδοσιακών και τοπικών εθίμων μάς προσκαλεί ο Σύλλογος Γυναικών Νερόμυλου στις εκδηλώσεις που διοργανώνει το απόγευμα της Κυριακής 18 του Θεριστή-όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο κάλεσμα- για “να πάμε να θερίσουμε, με το δρεπάνι μας να κόψουμε μια χεριά,να φτιάξουμε το λημάρι, να το κουβαλήσουμε ζάλια, να φτιάξουμε τη θημωνιά,να στουμπήσουμε τα στάχυα, να βγάλουμε το σιτάρι, να το αλέσουμε στη μυλόπετρα και με το αλεύρι να ζυμώσουμε ψωμί, λαδοκούλουρα, λαγκοψώματα,πετούλες ή πατσαβούρες,μπουκιές κλπ”.
Απο τις γυναίκες του Συλλόγου θα δοθούν κεράσματα αλμυρά και γλυκά και διάφορα άλλα παρασκευάσματα του αλευριού.

Ο θέρος και το αλώνισμα

Ο θερισμός ήταν σωστό πανηγύρι. Άρχιζε στις αρχές του Ιούνη και τελείωνε μέσα Ιουλίου. Οι κάτοικοι του χωριού μετακόμιζαν οικογενειακώς στα χωράφια και έμεναν στις καλύβες σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Φόρτωναν στα μουλάρια τα πράγματά τους και ξεκινούσαν για τα χωράφια. Μαζί τους έπαιρναν τις κότες, τις κατσίκες και ότι άλλο νόμιζαν απαραίτητο. Το χωριό ερήμωνε.
Στο θέρο συμμετείχαν όλα τα μέλη της οικογένειας. Ακόμα και τα μικρά παιδιά, τα οποία κουβαλούσαν νερό, εργαλεία κά. Μάλιστα οι γυναίκες που είχαν μωρά τα φορτώνονταν στην πλάτη τους και θέριζαν.
Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν τα δρεπάνια, η παλαμαριά και το λελέκι.

Η δουλειά άρχιζε νωρίς το πρωί με τη δροσιά. Όταν ο ήλιος ανέβαινε ψηλά, για να προστατευτούν, οι γυναίκες φορούσαν μια άσπρη μαντίλα, το τλουπάνι, ή ένα πανί, την κλάκα και οι άντρες καπέλα, τις ασκιάδες, που έφτιαχναν πρόχειρα από στάχυα ή αγόραζαν.
Στο αριστερό χέρι φορούσαν την παλαμαριά, ένα ξύλινο γάντι, για να πιάνουν τα στάχυα και να μην κόβονται και με το δεξί κρατούσαν το δρεπάνι για να τα κόβουν. Τα στάχυα τα έβαζαν δίπλα τους σε μικρούς σωρούς, τα δεμάτια.
Κάποιος είχε τη φροντίδα να τα δένει. Έκανε ζωνάρια από τα ίδια τα στάχυα, τα οποία προηγουμένως είχε βρέξει να μαλακώσουν και να μη σπάζουν. Στη συνέχεια τα φόρτωνε στα μουλάρια και τα μετέφερε στο αλώνι. Εκεί τα τοποθετούσε το ένα πάνω στο άλλο, φτιάχνοντας μικρούς λόφους, τις θημωνιές.
Το μεσημέρι σταματούσαν για φαγητό στη σκιά κάποιου δέντρου. Αν δεν υπήρχε δέντρο, τότε φρόντιζαν να φτιάξουν ένα πρόχειρο κιόσκι με ξύλα και κλαδιά. Το φαγητό τους ήταν πρόχειρο. Ψωμί, όσπρια, ελιές, ψάρι παστό, σκορδαλιά και ξυδοπαπάρα, την οποία έφτιαχναν με νερό, ξύδι , αλάτι και ψωμί. Μετά το μεσημέρι ξεκινούσαν και πάλι το θερισμό μέχρι αργά το απόγευμα. Για να τελειώνουν γρήγορα, η μία οικογένεια βοηθούσε την άλλη.
Μερικοί στη μέση κάθε χωραφιού άφηναν μερικά στάχυα άκοπα, όρθια, για να είναι γεροί και την άλλη χρονιά.
Καθώς θέριζαν, για να περνάει ευχάριστα η ώρα, έλεγαν διάφορα χωρατά και τραγούδια.
Τη δυνατότητα λοιπόν να αναβιώσουν τις αγροτικές αυτές εργασίες θα έχουν όσοι βρεθούν την Κυριακή στις 19.30 το απόγευμα στον Νερόμυλο.Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι μεγαλύτεροι, όλη τη δύσκολη και κοπιώδης διαδικασία παραγωγής προϊόντων, όλη την αλυσίδα εργασιών που έπρεπε να γίνει για να παραχθεί ψωμί,πίτες,και άλλα βασικά είδη της διατροφής μας.

Στιγμιότυπα από τη συνέντευξη Τύπου:

To Top